Των Γιώργου Καλημερίδη & Ντίνας Ρέππα
Μέσα στο
καλοκαίρι, η Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και
Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ στο εξής), δημοσίευσε την ετήσια
έκθεσή της με θέμα τα αποτελέσματα από την πρώτη εφαρμογή της
αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου – αυτοαξιολόγησης το 2013-14. Είναι
πραγματικά εντυπωσιακό και χρήζει πολιτικής ανάλυσης, γιατί χρειάστηκαν 4
ολόκληρα χρόνια για να αποτιμήσει η ΑΔΙΠΠΔΕ, την πρώτη «εφαρμογή» της
αυτοαξιολόγησης στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και μάλιστα όταν αυτή
δεν ολοκληρώθηκε, όπως και η ίδια ομολογεί! Χωρίς να μας ενδιαφέρει να
ασκήσουμε κριτική στην παραγωγικότητα της ΑΔΙΠΠΔΕ και του προέδρου της, ο
οποίος άλλωστε αξιολογήθηκε πρόσφατα από την ηγεσία του Υπουργείου
Παιδείας και κρίθηκε επαρκής, για να θυμηθούμε και τους αξιολογικούς
χαρακτηρισμούς της γνωστής λίστας Danielson, είναι νομίζουμε εύλογη η
απορία γιατί μετά από τέσσερα χρόνια θεωρείται κομβικό ζήτημα η
αποτίμηση της περιβόητης αυτοαξιολόγησης. Είναι ένα σημαντικό ερώτημα
που σχετίζεται κυρίως με τη σημερινή εκπαιδευτική συγκυρία και σε αυτό
θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε παρακάτω.
