Πέτρος Μενδώνης
Αυτή την παλιά γελοιογραφία του Αλτάν[1] θυμίζει η προεκλογική περίοδος: τα σωματεία μας αποσύρονται από το πεδίο της πάλης –ή έτσι νομίζουν- αν και ο αντίπαλος, δηλαδή η κυβέρνηση, συνεχίζει να παλεύει με όλες του τις δυνάμεις εναντίον μας.
Γιατί αυτό ακριβώς κάνει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στην προεκλογική περίοδο: προπαγανδίζει την ενοχή των εργαζομένων του δημοσίου, και πιο συγκεκριμένα της συλλογικής τους συνείδησης και έκφρασης για όλα τα προβλήματα του κράτους και της κοινωνίας. Την ίδια ώρα εκθειάζει την εργασιακή ζούγκλα που κυριαρχεί στον ιδιωτικό τομέα και προωθεί την εξάπλωση της και στα δημόσια σχολεία. Στο πλαίσιο αυτό όχι μόνο κατηγορεί ανερυθρίαστα τους εργαζόμενος στα τρένα για την εγκληματική πολιτική της, αλλά ακόμη κι όταν αναγνωρίζει τους χαμηλούς μισθούς στα σχολεία, δεν εξαγγέλλει την αύξηση τους για όλους τους εκπαιδευτικούς. Περιορίζει την
υπόσχεση της σε όσους και όποιους η ίδια με τους μηχανισμούς της κάθε φορά θα αναγνωρίζει ως άξιους.Από την άλλη πλευρά, τα σωματεία μας, λανθασμένα κατά την γνώμη μου, όχι μόνο τηρούν μια στάση ουδετερότητας απέναντι στον πολιτικό (εκλογικό) ανταγωνισμό, αλλά αποσύρονται ολοκληρωτικά και ακόμα πιο λανθασμένα, από την σκηνή των εκλογών. Ακολουθούμε αναγκαστικά το υπουργείο στην επιλογή του να συνεχίσει τη μάχη της αξιολόγησης σε όλη την προεκλογική περίοδο. Με τον τρόπο όμως αυτό περιοριζόμαστε αποκλειστικά στο πεδίο που επιλέγει ο αντίπαλος, κρατώντας ένα ρόλο κομπάρσου στην προεκλογική περίοδο. Την ίδια στιγμή σιωπούμε για τους μισθούς. Δεν επιχειρούμε να αναδείξουμε σε κεντρικό θέμα της προεκλογικής περιόδου την αδυναμία των εργαζόμενων να ανταποκριθούμε στο ανεξέλεγκτο κόστος ζωής; Δεν επιχειρούμε να επηρεάσουμε από τώρα τους μετεκλογικούς συσχετισμούς στο πεδίο του μισθού, τον πρώτο λόγο ύπαρξης του συνδικαλισμού; Γιατί δεν επιχειρούμε να σταθούμε στο κέντρο του προεκλογικού αγώνα;
Όποιες κι αν είναι οι αιτίες αυτής της στάσης[2], υπάρχει χρόνος για να αλλάξουμε τακτική. Έστω και ελάχιστος. Με όποιες δυνάμεις έχουμε ας αναδείξουμε μέσα στην προεκλογική περίοδο το ζήτημα των σύγχρονων φτωχών εργαζόμενων. Με ενημερωτική καμπάνια. Με εκδηλώσεις. Με δημοσιεύσεις. Αντί να συζητάμε αποκλειστικά αυτά που επιλέγουν κάποιες κομματικές ηγεσίες (π.χ. δημοσκοπήσεις, μετεκλογικά σενάρια, προτάσεις για διορισμένο πρωθυπουργό, φράχτης, Κασιδιάρης), ας θέσουμε τα δικά μας ζωτικά ζητήματα με πρώτο το μισθό. Υπάρχουν και άλλα φλέγοντα, όπως τα προβλήματα στέγης και οι διορισμοί για τους νεότερους συναδέλφους και οι συντάξεις για τους μεγαλύτερους, όμως ας επιχειρήσουμε να βγούμε από την γωνιά που μας στριμώχνει ο αντίπαλος με το πιο ζωτικό για όλους μας, τον μισθό που μένει σταθερά χαμηλός εδώ και επτά χρόνια, μετά από την δραματική συρρίκνωση του με την περίοδο 2010-2012, ενώ η ακρίβεια συρρικνώνει ασταμάτητα την ουσία του. Ο πίνακας που ακολουθεί αποτυπώνει αυτή ακριβώς την κίνηση των πραγματικών μισθών. Κατακρήμνιση την περίοδο των πρώτων μνημονίων και σήμερα συρρίκνωση λόγω πληθωρισμού[3].
Θα ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετος: μπορούμε να τα κάνουμε; Ίσως και όχι. Κοιτώντας όμως το παράδειγμα του κινήματος για την προάσπιση του νερού ως δημόσιο αγαθό, είναι φανερό ότι αξίζει να το προσπαθήσουμε, έστω και αργοπορημένα. Ας μην αφήσουμε την κυβέρνηση να παλεύει μόνη της στον κρίσιμο πεδίο, σαν το αφεντικό του Αλτάν.
Σημειώσεις
1. Ευχαριστώ και δημόσια τον σύντροφο Φώτη Μαντζώρο που όχι μόνο με βοήθησε να διορθώσω το λάθος να αποδώσω την γελοιογραφία στον Ράιζερ, αλλά μου έστειλε και την ίδια την γελοιογραφία, αποκαλύπτοντάς μου και άλλα «δημιουργικά» παιχνίδια της μνήμης.↑
2. Η υπεράσπιση των σωματείων ως ενώσεις όλων των εργαζομένων απέναντι σε πρακτικές που τα καθιστούν χώρους ιδεολογικής ενότητας, είναι καθ’ όλα σεβαστή και είναι πιθανό να αποτελεί μία σοβαρή αιτία για την αποχή των σωματείων μας από την εκλογική σκηνή. Ωστόσο η επιδίωξη της κυβέρνησης να εκμηδενίσει τα συνδικάτα, μας βάζει μπροστά σε ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα: πώς μπορούμε να διατηρήσουμε την πολιτική μας ανεξαρτησία αντιπαλεύοντας ταυτόχρονα και ανειρήνευτα την κυβέρνηση που βασική επιλογή της είναι ο μέχρι τέλους πόλεμος ενάντια στη συλλογική συνείδηση και οργάνωση των εργαζόμενων; Μια ιδέα για την επίλυση του προβλήματος, αντλώντας από το παράδειγμα του κινήματος για την προάσπιση του νερού ως δημόσιο αγαθό, υπάρχει στο τέλος του σημειώματος αυτού,
Η συμμετοχή κάποιων συναδέλφων συνδικαλιστών σε κόμματα και οργανώσεις που συμμετέχουν στον εκλογικό αγώνα και η αδυναμία τους να διαχειριστούν κατά την προεκλογική περίοδο την ταυτόχρονη παρουσία τους σε κάποιον κομματικό μηχανισμό και σε ένα ενωτικό σωματείο, είναι μια ακόμη πιθανή αιτία για την απόσυρση των σωματείων μας από την εκλογική σκηνή.
Τέλος, μέχρι να επιλυθεί η νεόκοπη αντίφαση που ακούει στο όνομα «συνδικαλιστής από το χώρο της Νέας Δημοκρατίας», τα σωματεία μάλλον θα υποχρεώνονται σε μια αυτοκτονική στάση ίσων αποστάσεων και σιωπής μπροστά σε κρίσιμες μάχες. Πόσο μάλλον που η αντίφαση αυτή προεδρεύει συχνά πυκνά στα εκπαιδευτικά σωματεία. ↑
3. Αξίζει να σημειωθούν τρία πράγματα. Πρώτον ο πίνακας δεν δείχνει την επίπτωση της αύξησης του τιμάριθμου το 2022. Συνεπώς η μείωση του πραγματικού μας μισθού είναι ακόμη μεγαλύτερη. Δεύτερον, το μέγεθος της συνολικής μείωσης του μισθού μας είναι τρομακτικό. Μιλάμε για ποσοστά μείωσης που αρχίζουν να πλησιάζουν το 40%. Αν συνυπολογίσουμε ότι το 2009 δεν ήμασταν υψηλόμισθοι, καταλαβαίνουμε που έχουμε φτάσει. Τέλος, αποτελούμε μοναδική περίπτωση. Κανείς δεν συγκρίνεται μαζί μας. Ακόμη και στην Ισπανία ή την Πορτογαλία που γνώρισαν μνημόνια, υπήρξαν οι μειώσεις υπήρξαν πολύ μικρότερες, ενώ ακολούθησαν τάσεις επανόρθωσης. Τάσεις επανόρθωσης έχουν εμφανιστεί και στον βασικό μισθό του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα. Μόνο οι πραγματικοί μισθοί στο ελληνικό δημόσιο συνεχίζουν να μειώνονται, ανοίγοντας την ψαλίδα της διαφοράς συγκριτικά με οτιδήποτε γίνεται αλλού. Ο πίνακας είναι του ΟΟΣΑ. Από την έκδοση Education at a glance 2022. Τα στοιχεία αφορούν εκπαιδευτικούς με 15ετή προϋπηρεσία. Αν ήταν για νεοδιόριστους θα ήταν χειρότερα. ↑
Πηγή: https://www.e-lesxi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.