Βασίλης Μακρής
Ακόμη αντηχεί η φωνή της μέσα μου, στην τελευταία μας
συζήτηση στις εκλογές της Πανελλήνιας Ένωσης Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών, τα
σχέδιά της για ένα κείμενο για τη δεκαετία του 70, για την προσπάθειά της να
μαζέψει το υλικό της εκπαιδευτικής πράξης με τα παιδιά στα Νηπιαγωγεία που
εργάστηκε, για μια εκδήλωση της Πολιτιστικής Επιτροπής της ΠΕΣΕΚ, για τόσα άλλα
…
Δεν πρόλαβε. Έφυγες από κοντά μας, αναπάντεχα, πρόωρα, «σα
σίφουνας», όπως γράφουν ο Τάκης, ο σύντροφος της ζωής της για σχεδόν 50 χρόνια
και τα παιιά τους, η Καλλιρόη και ο Αλέξης.
Πώς να χωρέσει σε λίγα λόγια μια ζωή γεμάτη από προσφορά και ανυποχώρητη δράση, φλογισμένη από τα επαναστατικά οράματα ενός κόσμου διαφορετικού, ίσου, αλληλέγγυου, κοινωνικά δίκαιου και αμεσοδημοκρατικού, φορτισμένη από ανθρωπιά και συναισθήματα, γεμάτη αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια, γεμάτη έμπρακτες προσπάθειες και αγώνες, αντίθετη σε κάθε μορφή κονφορμισμού, «θεσμικού μεγαλείου» και