Η μάχη της αξιολόγησης: προσήλωση στον στόχο ή στις μορφές;

 

Δημήτρης Μαριόλης

 

Το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν περίμενε τον Σεπτέμβριο του ‘21 τη σφοδρότητα της μάχης που έδωσε και δίνει η ζωντανή εκπαίδευση ενάντια στην αξιολόγηση, με αποφασιστικότητα και μαζικότητα, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να την ακυρώσει, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό σχολείων, να οδηγήσει σε αδιέξοδο το Υπουργείο Παιδείας (το οποίο κατέφυγε σε αλλεπάλληλες παρατάσεις και σε μια τακτική παραπληροφόρησης και απειλών) και να την καταστήσει συνολικά ανεπιθύμητη, νεκρό γράμμα, για το σύνολο του κλάδου. Σήμερα, κάτω από το βάρος των παραπάνω εξελίξεων και ενώ το ΥΠΑΙΘ συνεχίζει την τακτική του εκφοβισμού και αναζητά (βλ. πρόσφατο άρθρο στο esos) κάποιο τρόπο για να επιβάλει ποινές σε διευθυντές/ντριες που είτε συμμετέχουν στην απεργία/αποχή των σωματείων τους είτε «δεν ανταποκρίθηκαν με την απόσυρση [των ενιαίων κειμένων της ΔΟΕ] και την κατάθεση νέων» στην περίπτωση που

χαρακτηρίστηκαν από τους Συντονιστές Εκπαιδευτικού Έργου «μη γενόμενα», είναι ανάγκη να ξαναδούμε συνολικά και κριτικά όλη την εξέλιξη της ιστορικής αυτής μάχης και να αναζητήσουμε τους όρους για τη συνέχισή της στις επόμενες φάσεις των πανεθνικών εξετάσεων στη Στ΄ Δημοτικού και στη Γ΄ Γυμνασίου και της ατομικής αξιολόγησης.

Η πρώτη φάση της μάχης του Σεπτέμβρη, με όπλο την απεργία-αποχή και τη συντριπτική συμμετοχή των εκπαιδευτικών που ξεπερνούσε το 90%, δεν μπόρεσε να ακυρώσει καθολικά την αξιολογική διαδικασία (αφού η πλειοψηφία των διευθυντών/ντριών προχώρησε σε μονοπρόσωπες εκθέσεις αποτιμήσεων της προηγούμενης σχολικής χρονιάς με βάση το διευθυντικό δικαίωμα που σκοπίμως θεσμοθέτησε το ΥΠΑΙΘ), απονομιμοποίησε όμως πλήρως την αξιολόγηση και ήταν ένα ηχηρό και αναπάντεχο ράπισμα στην κυβέρνηση που υποχρεώθηκε να προσφύγει στα δικαστήρια, ανεβάζοντας έτσι το θερμόμετρο της αντιπαράθεσης, διαλύοντας κάθε αυταπάτη συναίνεσης και πυκνώνοντας τις γραμμές του αγώνα στη μαζική απεργία της 10^ης Οκτώβρη και τα μεγαλειώδη πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια στην Αθήνα και σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Οι αποφάσεις των δικαστηρίων που κήρυξαν την απεργία-αποχή παράνομη ήταν μια πύρρειος νίκη για το Υπουργείο, μια αντιδημοκρατική ύβρις απέναντι στους εκπαιδευτικούς και τη συλλογική τους θέληση. Από εκείνο το σημείο και μετά, το Υπουργείο έχασε οριστικά το ηθικό πλεονέκτημα – κάθε προσπάθεια συναινετικής προώθησης της αξιολόγησης ήταν πλέον μάταιη. Οι εκτιμήσεις που έκανε το ΥΠΑΙΘ ότι ήταν αδύνατον να υπάρξει άλλη μορφή πάλης που θα συγκεντρώσει την πλειοψηφία συλλογικών οργάνων, θα αποφασιστεί κεντρικά από εκπαιδευτική Ομοσπονδία και θα συσπειρώσει την πλειοψηφία της ζωντανής εκπαίδευσης σε μια γραμμή ακύρωσης της αξιολόγησης, αποδείχτηκαν απολύτως λανθασμένες. Με την απόφαση της ΔΟΕ για τα ενιαία κείμενα στις 19 του Οκτώβρη, ξεκίνησε ένας νέος γύρος ακόμα πιο σκληρής αντιπαράθεσης ανάμεσα στο εκπαιδευτικό κίνημα και στο Υπουργείο. Το μέτωπο αυτή τη φορά δεν ήταν ούτε ενιαίο ούτε αρραγές. Στην ΟΛΜΕ, με ευθύνες συγκεκριμένων δυνάμεων, δεν στάθηκε δυνατό να επαναπροκηρυχθεί η απεργία-αποχή, αλλά ούτε αναζητήθηκαν από τις αγωνιστικές δυνάμεις εναλλακτικές μορφές αγώνα. Στην πρωτοβάθμια, μια σειρά από Σύλλογοι Π.Ε. που ελέγχονται από τη ΔΗΣΥ, αλλά και από κυβερνητικούς συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ που επιλέγουν να ακολουθήσουν τον κατήφορο του κυβερνητικού συνδικαλισμού, υπονόμευσαν ανοιχτά την απόφαση της ΔΟΕ, δεν έστειλαν καν ούτε με ένα μέιλ τα ενιαία κείμενα στα σχολεία και προκάλεσαν όσο μεγαλύτερη σύγχυση μπορούσαν, μιλώντας για παράνομη ή ακόμα και εξευτελιστική τακτική (!!) για το επιστημονικό κύρος και τον επαγγελματισμό των εκπαιδευτικών. Δυστυχώς, στη σύγχυση που προκλήθηκε εκείνη τη χρονική στιγμή, ευθύνες βαρύτατες έχουν και εκείνες οι δυνάμεις του κινήματος που επέλεξαν να καταγγείλουν τα ενιαία κείμενα ως «μια διαδικασία αξιολόγησης». Η ΑΣΕ-ΠΑΜΕ υποχρεώθηκε, μία εβδομάδα μετά, διαπιστώνοντας τη μαζικότατη υποστήριξη του κλάδου στα ενιαία κείμενα, να αλλάξει ρότα, ακολουθώντας μια διπλή τακτική: από τη μία να συνεχίσει να καταγγέλλει όσους ψήφισαν τα ενιαία κείμενα και από την άλλη να τα υποστηρίζει στα σχολεία, περίπου ως αναγκαίο κακό. Υπήρξαν όμως και απόψεις που επέλεξαν να συνεχίσουν τη μετωπική σύγκρουση με τα ενιαία κείμενα, ως μια ιδιόμορφη αντιπαράθεση μορφών, θεωρώντας (όπως και το 2014) ότι πρόκειται για μια μορφή αξιολόγησης, για «αξιολογόχαρτα» ή, στην καλύτερη περίπτωση, γραμμή συμβιβασμού, υποταγής και ενσωμάτωσης. Θεωρούμε ότι αυτή η ιδιαίτερα έντονη πολεμική αποτελεί πολιτική επιλογή που ατενίζει τους χιλιάδες που δίνουν τη μάχη μέσα στα σχολεία τους, με έναν ελιτισμό και από ένα σημείο και μετά είναι προσβλητική για έναν ιστορικό αγώνα ο οποίος έχει οδηγήσει το ΥΠΑΙΘ σε αδιέξοδο.

Ανεξάρτητα όμως από τις προθέσεις και τις στοχεύσεις των πολιτικών-συνδικαλιστικών δυνάμεων, η ανταπόκριση στη βάση του κλάδου ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Ενάντια σε θεούς και δαίμονες, με το Υπουργείο, τους διοικητικούς του μηχανισμούς και τα φιλικά του ΜΜΕ να λυσσάνε κυριολεκτικά ενάντια στη ΔΟΕ και τα ενιαία κείμενα (ποιος ξέχασε τα πρωτοσέλιδα της Καθημερινής), δεκάδες χιλιάδες συνάδελφοι και συναδέλφισσες έδωσαν τη μάχη σε όλη τη χώρα, σθεναρά και αποφασιστικά.

 

Μια μάχη ακόμα πιο σκληρή, αφού σε αρκετές περιπτώσεις έπρεπε να ηττηθεί ο/η διευθυντής/ντρια που έβλεπε το περίφημο διευθυντικό δικαίωμα να πηγαίνει περίπατο και την ψηφοφορία να χάνεται. Μια μάχη που διαμόρφωσε μια μεγάλη, μαζική και συμπαγή επικράτεια σχολείων που οχυρώθηκε πίσω από τα ενιαία κείμενα και συνεχίζει να κρατάει σθεναρά καθώς η αντιπαράθεση με το ΥΠΑΙΘ εξελίσσεται σε έναν ιδιόμορφο πόλεμο χαρακωμάτων. Μια μάχη που συνοδεύτηκε από μια σειρά εξαιρετικών εκδηλώσεων που οργάνωσε η ΔΟΕ με υψηλότατο επίπεδο ποιότητας, με ομιλητές παιδαγωγούς διεθνούς εμβέλειας, εκδηλώσεων που τις έχουν παρακολουθήσει δεκάδες χιλιάδες συνάδελφοι, με αναπόφευκτες τις συγκρίσεις με τα ρηχά σεμινάρια ρουτίνας και τις «επιμορφωτικές» διαδικασίες διεκπεραίωσης και απορρόφησης κονδυλίων ΕΣΠΑ. Εκδηλώσεων που αποκαλύπτουν με επιστημονικά και παιδαγωγικά τεκμηριωμένο λόγο τον πραγματικό προσανατολισμό των αντιεκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων.

Τρέξε, συνάδελφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου

Κι αν φτάσαμε ως εδώ, όρθιοι και αξιοπρεπείς, με το κεφάλι ψηλά, κοιτώντας στα μάτια την πιο ανάλγητη, κυνική, αντιπαιδαγωγική και αντιδραστική ηγεσία που πέρασε ποτέ από το Υπουργείο Παιδείας, οφείλεται σε εκείνες τις αποφάσεις και όσους τόλμησαν να τις στηρίξουν.

 

Οι τόνοι της λάσπης που δέχτηκαν, ιδιαίτερα από δυνάμεις που μιλούν στο όνομα του κινήματος, έχουν πολλαπλές ερμηνείες και στοχεύσεις. Είναι γεγονός, για να είμαστε ειλικρινείς, ότι την μεγάλη πορεία της μάχης με την αξιολόγηση τη δώσαμε ξεκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες. Οι πολιτικές εκτιμήσεις ότι η μάχη είναι χαμένη και καλό θα είναι να προχωρήσουμε είτε σε μια συμβολική αναμέτρηση «για να βγάλουν οι συνάδελφοι τα συμπεράσματά τους», είτε σε μειοψηφικές κινήσεις που θα δηλώνουν την αποφασιστικότητα μιας μικρής αλλά υπαρκτής μειοψηφίας να μείνει ανυπότακτη διατηρώντας μια αύρα ηρωισμού, παρ’ όλες τις διαφορές τους, συγκλίνουν σε μια διάθεση ηττοπάθειας – αποτελούν διαχείριση της ήττας. Αντίθετα, η γραμμή που έλεγε ότι θα προχωρήσουμε σθεναρά, θα πιέσουμε για αποφάσεις των Ομοσπονδιών και θα αξιοποιήσουμε κάθε μέσο και κάθε μορφή για να νικήσουμε, είναι μια πολιτική γραμμή δοκιμασμένη και επιτυχημένη στο παρελθόν, μια γραμμή που και το 2014 δέχθηκε σφοδρή επίθεση από τμήματα της εκπαιδευτικής αριστεράς, αλλά ακριβώς αυτή η γραμμή έσωσε και τότε και τώρα την παρτίδα. Αυτή είναι η αλήθεια εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Όποιος-α στρέφεται σήμερα ενάντια στα ενιαία κείμενα και τα απαξιώνει, απαξιώνει την αγωνιστική πλειοψηφία της βάσης του κλάδου σε όλη τη χώρα. Από την πλευρά μας, παίρνουμε στο ακέραιο την ευθύνη και για το 2014 και για τη φετινή σχολική χρονιά και για το μέλλον: δεν θα διστάσουμε να αξιοποιήσουμε κάθε μέσο και κάθε τρόπο για να ακυρώσουμε την αξιολόγηση, θα συνεχίσουμε στον δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα αποφασιστικά και αποτελεσματικά.

• Γιατί επικίνδυνη είναι η πολιτική γραμμή που προσηλώνεται στον στόχο της ακύρωσης της αξιολόγησης και όχι στις μορφές.
• Η πολιτική γραμμή που συγκεντρώνει δυνάμεις και επιδιώκει τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση και ενότητα του κλάδου και όχι τον κατακερματισμό, τη διάσπαση και την ηττοπάθεια.
• Η πολιτική γραμμή που υποχρέωσε το Υπουργείο Παιδείας σε διαδοχικές παρατάσεις-ομολογίες της ήττας του.
• Η πολιτική γραμμή που επιλέγει να κινηθεί στην κλίμακα των χιλιάδων και όχι των δεκάδων σχολείων.

Όλη η αλήθεια στο φως

Όλο το προηγούμενο διάστημα, από την πλευρά μας, επιλέξαμε να μην σηκώσουμε το γάντι της αντιπαράθεσης, που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούσε κάθε όριο ψευδολογίας, ακριβώς γιατί προτεραιότητά μας είναι ο στόχος της ακύρωσης της αξιολόγησης. Σήμερα, που σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της φετινής μάχης έχει κριθεί στην πρωτοβάθμια, νιώθουμε την ανάγκη να απαντήσουμε ανοιχτά και ξεκάθαρα για να γνωρίζει ο/η κάθε συνάδελφος και να έχει τη δυνατότητα να κρίνει.

Ας πάρουμε για παράδειγμα μια από τις τελευταίες ανακοινώσεις της ΑΣΕ όπου γράφει:

«Είναι οι ίδιες δυνάμεις που στην αξιολόγηση «άδειασαν» έναν ολόκληρο κλάδο παίζοντας ο καθένας το ρόλο του στην αναστολή της Απεργίας – Αποχής! Ειδικά στη ΔΟΕ αυτό δεν θα είχε επιτευχθεί αν δεν υπήρχε η καθοριστική ψήφος των Παρεμβάσεων που υπερψήφισαν μαζί με ΔΑΚΕ και τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ την αναστολή της απεργίας-αποχής, πειθαρχώντας σε όσα προβλέπει ο ν. Χατζηδάκη».

Απαντάμε:

1.      Δεν υπήρξε καμία απολύτως αναστολή της απεργίας-αποχής. Αναστολή σημαίνει ότι το ίδιο το συνδικάτο αποφασίζει να σταματήσει μια μορφή πάλης. Η απεργία-αποχή κρίθηκε παράνομη από τα δικαστήρια και όχι από τη ΔΟΕ. Επομένως, όσοι μιλούν για αναστολή, απλώς ψεύδονται συνειδητά. Το ζήτημα που τέθηκε αφορούσε στην επαναπροκήρυξη της απεργίας-αποχής.

2.      Στη συνεδρίαση της 10^ης Οκτώβρη, ο Γ. Αναγνωσταράς (στο εξής Γ.Α.), ο ένας εκ των δύο εκπροσώπων των Παρεμβάσεων (ο οποίος κατηγορείται ψευδώς ότι ψήφισε την αναστολή της απεργίας-αποχής) υποστήριξε και την απεργία-αποχή και τα ενιαία κείμενα ως μορφές αγώνα. Αυτό προκύπτει και από τις τοποθετήσεις του στα πρακτικά συνεδριάσεων του Δ.Σ. της ΔΟΕ:

Γ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΡΑΣ: «Παράλληλα, λοιπόν, πρέπει να δούμε και τη διάθεση που υπάρχει από τις άλλες παρατάξεις, να δούμε τη δυνατότητα επαναπροκήρυξης της απεργίας, το πώς διατίθενται οι άλλες παρατάξεις και τις στάσεις εργασίας που μπορεί να προκηρύξει η Ομοσπονδία. Άκουσα απ’ τον Πρόεδρο να μπαίνει μία αναφορά και να γίνεται όσον αφορά το ’13 – ’14, σε ένα κείμενο ενιαίο. Εκτιμώ ότι είναι και αυτό μέσα στο πεδίο της συζήτησης(…)υπάρχει μία φαίνεται θετική διάθεση όσον αφορά την απάντηση του κλάδου με τη διαμόρφωση ενός κειμένου. Δεν το βλέπω σε αρνητική βάση, βάλαμε εμείς ένα συνολικό σκεπτικό όσον αφορά και την επαναπροκήρυξη»

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ Δ.Ο.Ε., ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021

Στη συγκεκριμένη συνεδρίαση, ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ, ΑΕΕΚΕ-ΕΡΑ δεν υποστήριξαν την επαναπροκήρυξη, επομένως, εκτιμώντας, και πολύ σωστά, ότι δεν σχηματίζεται πλειοψηφία υπέρ της απεργίας-αποχής, ο Γ.Α. θεωρεί ότι δεν μπορεί να αφοπλιστεί ο κλάδος απέναντι στην επίθεση που δέχεται και αναλαμβάνει την πολιτική και ιστορική ευθύνη να προτείνει και τα ενιαία κείμενα ως μορφή αγώνα, εκκινώντας από τη θετική εμπειρία του 2014. Τι θα συνέβαινε εάν υποστήριζε μόνο την απεργία-αποχή; Ότι συνέβη και στην ΟΛΜΕ. Το Υπουργείο πάτησε γκάζι και σε μια εβδομάδα πέρασε την αξιολόγηση σε όλη τη δευτεροβάθμια με κάποιες λίγες, φωτεινές εξαιρέσεις συναδέλφων, οι οποίοι/ες χωρίς καμία συνδικαλιστική κάλυψη δήλωναν ότι δεν συμμετέχουν στη διαδικασία. Να σημειώσω εδώ ότι κατά τη δική μας άποψη, οι αποφάσεις των σωματείων που επέλεξαν να κηρύξουν απεργία-αποχή μπορούν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά και ενισχυτικά στον κοινό αγώνα. Επαναλαμβάνω: κατά τη δική μας άποψη.

Επομένως, με τις ψήφους ΔΑΚΕ, ΑΕΕΚΕ-ΕΡΑ και ενός μέλους των Παρεμβάσεων λαμβάνεται μια καταρχάς απόφαση κατεύθυνσης και για ενιαία κείμενα. Παρ’ όλα αυτά η απόφαση δεν δημοσιοποιείται. Αντίθετα, με τις ψήφους των παραπάνω 6 μελών προκύπτει η ανακοίνωση της 12^ης Οκτώβρη όπου αναφέρεται ότι «Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. καλεί τους συλλόγους διδασκόντων να μην προχωρήσουν σε συνεδριάσεις και σε καμία ενέργεια για την υλοποίηση της εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης, της Υ.Α. 108906/ΓΔ4/10-9-2021, πριν την ανακοίνωση της απόφασης και τις ενέργειές μας που θα ακολουθήσουν και πρόκειται να ανακοινωθούν αμέσως μετά. Τονίζουμε ότι η απεργία αποχή που κήρυξε η Δ.Ο.Ε. συνεχίζει να βρίσκεται σε ισχύ μέχρι και την τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου».

Η ΔΟΕ δεν δημοσιοποιεί την απόφαση ούτε με την πρόσκληση της για ΓΣ και ολομέλεια προέδρων.

Μάλιστα, στις 18 Οκτωβρίου, πάλι με τις ψήφους των 6 παραπάνω μελών, η ΔΟΕ ενημερώνει ότι η απεργία-αποχή βρίσκεται ακόμα σε ισχύ, αφού δεν έχει επιδοθεί η δικαστική απόφαση στο ΔΣ της ΔΟΕ.

Τα πρώτα ενιαία κείμενα στέλνονται στους Συλλόγους ΠΕ από τη ΔΟΕ στις 19 Οκτώβρη.

Όμως έχει προηγηθεί η κρίσιμη συνεδρίαση της 15^ης Οκτώβρη. Και εκεί, ο Γ.Α. προτείνει επαναπροκήρυξη της απεργίας-αποχής. Και μάλιστα, όπως προκύπτει και από το παρακάτω απόσπασμα των πρακτικών, εάν τελικά περνούσε η πρόταση αυτή, θα ακυρωνόταν αυτομάτως η προηγούμενη απόφαση για τα ενιαία κείμενα. Η ψηφοφορία ήταν 7-4 (όπου 4 είναι οι 2 ψήφοι των Παρεμβάσεων και οι 2 της ΑΣΕ-ΠΑΜΕ):

«Γ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΡΑΣ: Με βάση τα παραπάνω, θεωρούμε ότι το όπλο της απεργίας – αποχής παράτις δυσχέρειες που επιχειρούνται απ’ την κυβέρνηση συντεταγμένα, μπορεί και πρέπει απ’ τη ΔΟΕ να αποφασιστεί».

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Αν πάρει πλειοψηφία η απόφαση η σημερινή δεν θα ισχύει της Κυριακής. Εννοείται. Λοιπόν, θα είναι αναθεώρηση της απόφασης(…)Στη βάση αν θα ψηφιστεί, ρε συνάδελφοι. Ποιοι ψηφίζουν την επαναπροκήρυξη.

Γ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΡΑΣ: Γιάννης Αναγνωσταράς από Παρεμβάσεις, ψηφίζουμε.

(…)ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Άρα λοιπόν, υπάρχουν 4 ψήφοι υπέρ της επαναπροκήρυξης της απεργίας – αποχής, η πρόταση δεν περνάει».

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ Δ.Ο.Ε., ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021

Το θέμα επανέρχεται στη συνεδρίαση της 26^ης Οκτώβρη με τις ίδιες τοποθετήσεις να επαναλαμβάνονται και το ίδιο αποτέλεσμα ψηφοφορίας (7-4, όπου 4 είναι οι 2 ψήφοι των Παρεμβάσεων και οι 2 της ΑΣΕ-ΠΑΜΕ):

«Γ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΡΑΣ: Άρα, σε σχέση με το επίδικο που είναι η σημερινή συνεδρίαση με την επαναπροκήρυξη της απεργίας – αποχής, νομίζω ότι συμφωνούμε ότι στην Ολομέλεια των Προέδρων πέρα από τη θεσμική αποτύπωση, δηλαδή αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων, σημαντικό κομμάτι και συναδέλφων Προέδρων εκδήλωσαν ή την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου ή και μέρος συναδέλφων της βάσης για την επαναπροκήρυξη της απεργίας – αποχής. Επομένως, η σημερινή κατάληξη της συνεδρίασης σε ψηφοφορία μπορεί αυτό να μην γίνει απαραίτητα ομόφωνα αλλά να γίνει ή με νέα, εφόσον οι συνάδελφοι της ΔΗΣΥ έχουν αποσαφηνίσει ότι δεν μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία, έχουν άλλη τοποθέτηση όσον αφορά τη διαδικασία της αξιολόγησης και στην Ολομέλεια αλλά και σε προηγούμενες συνεδριάσεις του Δ.Σ., ή μπορεί να γίνει η απόφαση για επαναπροκήρυξη με 6. Κλείνω την τοποθέτηση εκτιμώντας ότι όλες οι μορφές αντίδρασης, αναφέρθηκε και από τους συναδέλφους και από την ΑΣΕ, ότι όλες οι μορφές αντίδρασης πάνω απ’ όλα είναι στο τραπέζι, άρα με όλες τις μορφές αντίδρασης πηγαίνει ο κλάδος, ενωτικά, αποφασιστικά και αγωνιστικά, ώστε να ακυρώσει στην πράξη την αξιολόγηση(…)Επαναλαμβάνω ότι όλες οι μορφές και όλα τα όπλα έχουνε κοινό στόχο και δεν πρέπει και σε επίπεδο Διοικητικού Συμβουλίου αλλά και σε επίπεδο βάσης, να υπάρχει οχύρωση στη μία ή στην άλλη μορφή και να χάσουμε τον κεντρικό στόχο που είναι κοινός και αποτελεί κοινό στόχο της Ομοσπονδίας. Και καλούμε σε επαναπροκήρυξη της απεργίας – αποχής και ο Πρόεδρος να το βάλει στην ψηφοφορία. (…)

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Είναι σαφές ότι είναι 7 – 4. Υπάρχει αντίρρηση σ’ αυτό;»

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ Δ.Ο.Ε., ΤΡΙΤΗ 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2021

Τι προκύπτει από τα παραπάνω:

1.      Όσοι γνωρίζουν τις τοποθετήσεις του Γ.Α. και επαναλαμβάνουν συστηματικά ότι «ψήφισε την αναστολή της απεργίας-αποχής» ή ότι δεν ψήφισε απεργία-αποχή, ψεύδονται συνειδητά.

2.      Το αφήγημα ότι εάν ο Γ.Α. δεν ψήφιζε τα ενιαία κείμενα θα περνούσε η απεργία-αποχή, στερείται κάθε λογικής βάσης, αφού έγινε φανερό σε τρεις συνεχόμενες συνεδριάσεις ότι δεν υπήρχε καμία περίπτωση να συγκεντρώσει την πλειοψηφία του ΔΣ. Κι ακόμα παραπέρα, αλήθεια, στην ΟΛΜΕ που δεν υπήρξε αντίστοιχη στάση, τι έγινε τελικά;

3.      Η ψήφος του Γ.Α. στα ενιαία κείμενα ήταν στην κυριολεξία ψήφος σωτηρίας για τον κλάδο και το εκπαιδευτικό κίνημα. Χωρίς αυτήν θα είχαμε ήδη ηττηθεί οριστικά και αμετάκλητα.

Εδώ χρειάζεται να δούμε μερικές κρίσιμες πλευρές της μάχης όπως εξελίχθηκε:

• Τα ενιαία κείμενα πολεμήθηκαν, όπως ήδη αναφέραμε, με ιδιαίτερο μένος από το ΥΠΑΙΘ, που αναζητούσε από την αρχή έρεισμα για να τα βγάλει παράνομα. Πλην όμως μάταια.
• Τα ενιαία κείμενα δεν λειτούργησαν ως «λύση ανάγκης», δεν αποτελούν μια άλλη μορφή αξιολόγησης, αφού δεν διαφοροποιούν και δεν κατηγοριοποιούν τα σχολεία. Αποτελούν επιθετικότατη και αποτελεσματικότατη μορφή πάλης.
• Επιπλέον, ο μεγάλος κύκλος των εκδηλώσεων της ΔΟΕ, τα ερωτηματολόγια που θα κυκλοφορήσουν και άλλες δράσεις, διαμορφώνουν μια πρωτοφανή, χωρίς προηγούμενο ιστορική παρέμβαση της ΔΟΕ για τη δομή, την οργάνωση, την εποπτεία, τη χρηματοδότηση, το περιεχόμενο του δημόσιου σχολείου. Διαμορφώνουν συνειδήσεις. Κορυφαίοι Έλληνες και ξένοι παιδαγωγοί συμμετέχουν σε αυτές.
• Το επιχείρημα ότι η μάχη κατακερματίζεται με τα ενιαία κείμενα μεταφέροντας το βάρος σε κάθε σχολική μονάδα και στην αντοχή ατομικά του κάθε εκπαιδευτικού και του συλλόγου διδασκόντων απέναντί στις πιέσεις, ότι τελικά έτσι ευνοείται το υπουργείο να «πιέζει» ατομικά ενώ «περπατά» την «κουλτούρα αξιολόγησης», στερείται κάθε λογικής βάσης. Και η απεργία-αποχή και τα ενιαία κείμενα κρίνονται στο πεδίο της σχολικής μονάδας, προϋποθέτουν όμως αποφάσεις κεντρικές από το συνδικάτο, πρωτοβάθμια σωματεία ενεργά και μαχητικά που θα λειτουργούν αποτελεσματικά στον χώρο τους, ευρύτατο μέτωπο πάλης και κοινωνικές συμμαχίες. Προϋποθέτουν έναν κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό και παιδαγωγικό λόγο για το σχολείο.
• Το επιχείρημα ότι «το αφήγημα των ενιαίων κειμένων είναι έωλο και του χρόνου θα καταρρεύσει» έχει πράγματι μια δόση χαιρεκακίας. Μοιάζει να περιμένει κανείς τον τελικό βομβαρδισμό του αντιπάλου, ώστε μετά, να σαρκάσει πάνω από τα καπνισμένα ερείπια: «εγώ σας τα έλεγα». Επί της ουσίας λέει ότι αργά ή γρήγορα θα χάσουμε, οπότε, η ήττα θα χρεωθεί στη «συννεφιασμένη Κυριακή» που (ξανα)μπήκαν στη ζωή μας τα ενιαία κείμενα. Να όμως που τα χρόνια περνούν και μετράμε 25 χρόνια από το 1997 όπου έχουμε τον πρώτο ψηφισμένο νόμο για την αξιολόγηση και είμαστε ακόμα εδώ. Να που μετράμε 8 χρόνια από τα ενιαία κείμενα του 2014 κι είμαστε ακόμα εδώ. Κι αντέχουμε ακόμα.
• Ναι, η ΔΟΕ πρέπει να επαναπροκηρύξει απεργία-αποχή ώστε σε συνδυασμό με τα ενιαία κείμενα να αξιοποιήσει κάθε όπλο που έχει στη διάθεσή της.

Πότε λέει αλήθεια το Υπουργείο και πότε πρέπει να το επικαλούμαστε; Όταν ισχυρίζεται ότι το 99,2% των σχολικών μονάδων συμμετείχε στην αξιολόγηση ή όταν δηλώνει ότι τα ενιαία κείμενα είναι μη γενόμενα; Μικρή σημασία έχει. Το Υπουργείο κάνει τη δουλειά του και αυτή είναι η προετοιμασία για τα επόμενα βήματα. Και το αμέσως επόμενο βήμα είναι οι πανεθνικές εξετάσεις στη Στ΄ Δημοτικού και στη Γ΄ Γυμνασίου. Δύσκολη μάχη, πολύ περισσότερο καθώς θα γίνει σε πιλοτική φάση και όχι στο σύνολο των σχολείων. Ας κάνουμε λοιπόν κι εμείς τη δική μας δουλειά. Εδώ, ούτε η απεργία-αποχή, ούτε τα ενιαία κείμενα μπορούν να προσφέρουν. Εδώ απαιτείται κοινή δράση με τους γονεϊκούς φορείς, απεργία από τους εκπαιδευτικούς και αποχή από τους γονείς. Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση και σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε άμεσα σε όλα τα επίπεδα, στα πρωτοβάθμια σωματεία και στις Ομοσπονδίες. Κι ακόμα, η αντεπίθεση σε όλο το μέτωπο, η διεκδίκηση με κάθε μέσο αυξήσεων σε μισθούς και συντάξεις (βλ. και σχετική καμπάνια Συλλόγων ΠΕ – ΕΛΜΕ), μαζικών διορισμών, αυξήσεων για την παιδεία και την υγεία, η αντιπολεμική και αντιφασιστική δράση. Σε αυτά τα πεδία θα κριθούμε ξανά όλοι το αμέσως επόμενο διάστημα.

 

Πηγή: https://www.e-lesxi.gr/