Κοινό μήνυμα από όλες τις γενιές της εκπαίδευσης: Μαζί αγωνιζόμαστε! Μαζί θα νικήσουμε!

της Αιμιλίας Τσαγκαράτου

     Την Παρασκευή 11 Γενάρη ζήσαμε μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του εκπαιδευτικού κινήματος των τελευταίων χρόνων. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί, αναπληρωτές και μόνιμοι, καθώς και φοιτητές διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας και σε πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας ενάντια στο προσοντολόγιο-έκτρωμα του Υπουργείου Παιδείας που ψηφίζεται τη Δευτέρα στη Βουλή. Με κέντρο αγώνα την κατειλημμένη Πρυτανεία, πλημμύρισαν τους δρόμους, συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής στη Βουλή και στου Μαξίμου. Αν τον Μάρτη του 2018, όταν το εκπαιδευτικό κίνημα εισχώρησε στο απόρθητο μέχρι τότε Υπουργείο Παιδείας, λέγαμε ότι το κίνημα αυτό «αυθαδίασε» και ζήσαμε σκηνές από το μέλλον, αυτήν την Παρασκευή ζήσαμε έναν μεγαλειώδη αγώνα, που ενάντια σε όλα τα εμπόδια, τα οποία προσπάθησαν να βάλουν μπροστά του, έδειξε ότι τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει τους εργαζόμενους, όταν αποφασίσουν ανυποχώρητα και με αποφασιστικότητα να πάρουν την υπόθεση της υπεράσπισης της ζωής τους στα χέρια τους.

Αυτό ήταν το οξυγόνο που ανασάναμε, ανάμεσα στα δακρυγόνα των δυνάμεων καταστολής! Τον αέρα που δίνει η πεποίθηση ότι το σύνθημα «Αγώνας, ρήξη, ανατροπή – η ιστορία γράφεται με ανυπακοή» δεν είναι απλά για να γράφεται στο χαρτί αλλά να αποκτά υλική και πραγματική υπόσταση στις γραμμές των εργαζομένων που αγωνίζονται.

     Το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση υπερεκτίμησαν τη δυνατότητά τους να υποτάξουν την οργή και τον θυμό που βράζει καιρό τώρα στους εκπαιδευτικούς – αναπληρωτές και μόνιμους. Θεώρησαν ότι ανακοινώνοντας το προσοντολόγιο παραμονές Χριστουγέννων και ψηφίζοντάς το στη Βουλή με διαδικασίες εξπρές, το εκπαιδευτικό κίνημα θα λούφαζε ανάμεσα στα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και τα χιονισμένα σχολεία και ήσυχα-ήσυχα θα επέστρεφε στην καθημερινότητά του. Πίστεψαν ότι μπορούν να εκβιάσουν, να βάλουν διλήμματα, να δημιουργήσουν συνθήκες αλληλοσπαραγμού και άκρατου ατομικισμού. «Όποιος θέλει να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, δεν θέλει μόνιμους διορισμούς», δήλωνε στη Βουλή ο Γαβρόγλου. Κι όταν το «δίλημμα» δεν έπιασε, είπε με κυνισμό στους αναπληρωτές ότι «για 15.000 θέσεις, περιμένουμε ότι θα γίνουν 150.000 αιτήσεις». Άρα αλληλοσπαραχτείτε στην κούρσα του άκρατου ανταγωνισμού στην οποία σας καλώ, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιβιώσετε. Όμως ούτε και αυτό έπιασε. Γιατί τώρα πια οι εργαζόμενοι, αντιμετωπίζοντας για πολλά χρόνια την προσπάθεια ενός συστήματος να επιβιώσει πάνω στις ρημαγμένες ζωές τους, καταλαβαίνουν πως -είτε με μνημόνια είτε «χωρίς» αυτά- το «εγώ ελπίζω να τη βολέψω» έχει πολύ κοντά ποδάρια.

     Η κυβέρνηση ταυτόχρονα πίστεψε ότι οι ανυπότακτες δυνάμεις του εκπαιδευτικού κινήματος δεν έχουν τη δυνατότητα μέσα στις ελάχιστες μέρες που υπήρχαν για την προετοιμασία της απεργίας να φέρουν τα πάνω-κάτω, να κλείσουν σχολεία, να οργανώσουν μαζικές καταλήψεις και μαχητικές διαδηλώσεις. Γι’ αυτό το Υπουργείο Παιδείας ζητούσε από τις διευθύνσεις να στείλουν από τις 9 το πρωί τα στοιχεία για τη συμμετοχή στην απεργία, ελπίζοντας ότι θα ανακοίνωναν με τυμπανοκρουσίες μονοψήφιο ποσοστό. Και πάλι διαψεύστηκαν, μην τολμώντας να ανακοινώσουν ποσοστά. Κι έτσι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν για μια ακόμα φορά τη μαζική καταστολή, τραυματίζοντας σοβαρά διαδηλωτές και διαδηλώτριες, βγάζοντας κατόπιν και με απέραντη υποκρισία ανακοινώσεις «καταδίκης» τόσο το Υπουργείο Παιδείας, όσο και το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και η Αστυνομία! Αν τα πράγματα δεν ήταν σοβαρά, θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το σκηνικό απόλυτα σουρεαλιστικό…

     Οι δυνάμεις του γραφειοκρατικού, αστικοποιημένου συνδικαλισμού πίστεψαν και αυτές ότι απλά θα βγάλουν την υποχρέωση. Νόμιζαν ότι θα είναι business as usual, πόνταραν στο ότι θα υπάρχει μικρή συμμετοχή στην απεργία και στις διαδηλώσεις, ότι η ιστορία θα τελείωνε με έναν συνηθισμένο «περίπατο» στο κέντρο της Αθήνας, και θα ζούσαμε εμείς χειρότερα και αυτοί καλύτερα -κλεισμένοι στη θαλπωρή των γραφείων τους. Δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι, όταν παίζεται στην κυριολεξία ο εργασιακός βίος και συνακόλουθα η ίδια η επιβίωση χιλιάδων συναδέλφων μας, ο αποφασιστικός αγώνας διάρκειας δεν είναι απλά τρεις λέξεις στην ανακοίνωση, αλλά πραγματική συνθήκη που τελικά θα βρουν τον τρόπο και τον δρόμο για να τον κάνουν πράξη.

Στη διαδήλωση της Παρασκευής συναντήθηκαν όλες οι γενιές του εκπαιδευτικού κινήματος. Εκείνες που δώσανε τη μάχη ενάντια σε όλες τις αναδιαρθρώσεις από το 1990 και μετά, την απεργία του 97, τα εξεταστικά του 98, την απεργία του 2006, μαζί με τη νέα γενιά των εκπαιδευτικών που αναζητά τα πατήματά της για να βρει τον δρόμο που θα δημιουργήσει και εκείνη τα μεγάλα γεγονότα που σημαδεύουν την ιστορία, που αλλάζουν τις συνειδήσεις. Ο κόσμος της μονιμότητας έδωσε μαχητικό παρόν, και από αλληλεγγύη αλλά και γιατί καταλαβαίνει πολύ καλά ότι το χτύπημα στο πιο ευάλωτο κομμάτι των εργαζομένων, αυτό των ελαστικά εργαζόμενων, είναι άμεσο χτύπημα και σε αυτούς. Ταυτόχρονα, η καπιταλιστική αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση και η χειροτέρευση των όρων ζωής μέσα και έξω από το σχολείο δημιουργούν ένα καζάνι που βράζει. Το καπάκι δεν μπορεί να μένει για πάντα κλειστό!

      Στη μαζικότατη και μάχιμη Συνέλευση Αγώνα στην κατειλημμένη Πρυτανεία μετά τη διαδήλωση, σε μια αίθουσα ασφυκτικά γεμάτη και με εκατοντάδες απεργούς έξω από αυτή, ζήσαμε στιγμές πραγματικά αντάξιες ενός μεγαλειώδους κινήματος. Με αποφασιστικότητα για τη συνέχεια, με πολλές τοποθετήσεις από αναπληρωτές/τριες, εκπροσώπους πρωτοβάθμιων σωματείων και φοιτητικών συλλόγων. Δεκάδες οι προτάσεις για το τριήμερο που ακολουθεί, για το πώς θα συνδεθεί ο αγώνας των εκπαιδευτικών και με άλλους εργασιακούς χώρους, το πώς θα επικοινωνήσει τα αιτήματά του στην κοινωνία. Εκπληκτικός ο τρόπος που οι αναπληρωτές με τρόπο μάχιμο και ουσιαστικό οργανώνουν τις επόμενες δράσεις, με ιδέες φρέσκες και νεανικές. Μαχητικές οι τοποθετήσεις των φοιτητών, που βλέπουν το πτυχίο τους να κουρελιάζεται πλήρως. Συγκινητική η αλληλεγγύη μεταξύ των απεργών που άνοιξαν τα σπίτια τους για εκείνους που ήρθαν από κάθε γωνιά της Ελλάδας και αποφάσισαν να μείνουν στην Αθήνα μέχρι και την απεργία της Δευτέρας. Εντυπωσιακά τα μηνύματα που ήδη φτάνουν από την επαρχία για μαζική συμμετοχή στην απεργία και τη διαδήλωση της Δευτέρας στην Αθήνα, στην οποία σύρθηκαν οι Ομοσπονδίες κάτω από την καυτή ανάσα του κινήματος.

       Φυσικά πρέπει να έχουμε συνείδηση ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα, είναι σοβαρές παρακαταθήκες για τη συνέχεια, που γεμίζουν με αυτοπεποίθηση τον κόσμο του αγώνα. Αρχίζει, λοιπόν, να γίνεται στα σοβαρά συνείδηση ότι για να ανοίξεις ακόμα και μια μικρή ρωγμή χρειάζεται αγώνας με διάρκεια και αποφασιστικότητα, αγώνας συλλογικός, που θα αγκαλιάζει όλο τον κόσμο της εκπαίδευσης και με συμμαχίες που θα χτίζονται με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια των εργαζομένων. Αυτό που θα δίνει «καύσιμα» σε έναν τέτοιο αγώνα είναι η ριζοσπαστικοποίησή του, το «μπόλιασμά» του με τις χειραφετητικές και απελευθερωτικές ιδέες για την εκπαίδευση, την εργασία και την κοινωνία. Και ταυτόχρονα αυτός ο αγώνας είναι και το πιο πρόσφορο έδαφος για να μιλήσουμε για όλα αυτά. Να «φωτίσουμε τις αιτίες που μας αφήνουνε μισούς» και να διεκδικήσουμε μια ζωή ολόκληρη και αξιοβίωτη… 

Πηγή:https://selidodeiktis.edu.gr/