“Kανένας δεν βάζει το παιδί του σε μια βάρκα, εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά” Δύο ποιήματα

Πατρίδα, της Warsan Shire (Βρετανο – Σομαλή ποιήτρια)

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο όταν βλέπεις
ολόκληρη την πόλη να τρέχει κι εκείνη. 

Oι γείτονές σου τρέχουν πιο γρήγορα από σένα
με την ανάσα ματωμένη στο λαιμό τους
το αγόρι που ήταν συμμαθητής σου
που σε φιλούσε μεθυστικά πίσω από το παλιό εργοστάσιο τσίγκου
κρατά ένα όπλο μεγαλύτερο από το σώμα του
αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.

Kανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά

φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου
και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου
και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού
δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.

Πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα

εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα
ανάμεσα από βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.
κανένας δεν σέρνεται κάτω από φράχτες
κανένας δεν θέλει να τον δέρνουν
να τον λυπούνται.

Κανένας δεν διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων
ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία
όπου το σώμα σου πονούσε
ή τη φυλακή,
επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη
από μια πόλη που φλέγεται
και ένας δεσμοφύλακας το βράδυ
είναι προτιμότερο από ένα φορτηγό
γεμάτο άντρες που μοιάζουν με τον πατέρα σου
κανένας δεν θα το μπορούσε
κανένας δεν θα το άντεχε
κανένα δέρμα δεν θα ήταν αρκετά σκληρό
για να ακούσει:
γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι
πρόσφυγες
βρωμομετανάστες
ζητιάνοι ασύλου
που ρουφάτε τη χώρα μας
αράπηδες με τα χέρια απλωμένα
μυρίζετε περίεργα
απολίτιστοι
κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε
να κάνετε και τη δική μας
πώς δε δίνουμε σημασία
στα λόγια
στα άγρια βλέμματα
ίσως επειδή τα χτυπήματα είναι πιο απαλά
από το ξερίζωμα ενός χεριού ή ποδιού
ή τα λόγια είναι πιο τρυφερά
από δεκατέσσερις άντρες
ανάμεσα στα πόδια σου
ή οι προσβολές είναι πιο εύκολο
να καταπιείς
από τα χαλίκια
από τα κόκαλα
από το κομματιασμένο κορμάκι του παιδιού σου.

Θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,
αλλά η πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου
και κανένας δε θα άφηνε την πατρίδα
εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγούσε μέχρι τις ακτές
εκτός αν η πατρίδα σού έλεγε να τρέξεις πιο γρήγορα
να αφήσεις πίσω τα ρούχα σου
να συρθείς στην έρημο
να κολυμπήσεις ωκεανούς
να πνιγείς
να σωθείς
να πεινάσεις
να εκλιπαρήσεις
να ξεχάσεις την υπερηφάνεια
η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική.

Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι
μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου
που λέει
φύγε
τρέξε μακριά μου τώρα
δεν ξέρω τι έχω γίνει
αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού
θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ.

Πράγματα που κουβαλάμε στη θάλασσα, της Wang Ping

Κουβαλάμε δάκρυα στα μάτια: αντίο πατέρα, αντίο μητέρα
Κουβαλάμε χώμα σε μικρές σακούλες: να μην ξεθωριάσει ποτέ η πατρίδα στις καρδιές μας
Κουβαλάμε ονόματα, ιστορίες, αναμνήσεις από τα χωριά μας, τα χωράφια, τις βάρκες
Κουβαλάμε ουλές από τους πολέμους της απληστίας
Κουβαλάμε μακελειό από νάρκες, ξηρασίες, πλημμύρες, γενοκτονίες
Κουβαλάμε σκόνη από τις οικογένειες και τους γείτονές μας αποτεφρωμένους σε σύννεφα με σχήμα μανιταριού
Κουβαλάμε τα νησιά μας που βυθίζονται μέσα στη θάλασσα
Κουβαλάμε τα χέρια μας, τα πόδια μας, τα κόκαλά μας, τις καρδιές και τα καλύτερα του νου μας για μια καινούρια ζωή
Κουβαλάμε διπλώματα: ιατρική, μηχανικός, νοσηλευτής, εκπαίδευση, μαθηματικά, ποίηση ακόμα κι αν δεν σημαίνουν τίποτε στην απέναντι ακτή
Κουβαλάμε σιδηρόδρομους, φυτείες, κοινόχρηστα πλυντήρια ρούχων, κελάρια, φορτηγά με τάκο, αγροκτήματα, εργοστάσια, γηροκομεία, νοσοκομεία, σχολεία, ναούς…. χτισμένα στις πλάτες των προγόνων μας
Κουβαλάμε παλιές πατρίδες κατά μήκος της ραχοκοκαλιάς μας, καινούρια όνειρα στα στήθια μας
Κουβαλάμε το χθες, το σήμερα και το αύριο
Είμαστε ορφανά των πολέμων που μας επέβαλλαν
Είμαστε πρόσφυγες της θάλασσας που ανεβαίνει από τα βιομηχανικά απόβλητα
Και κουβαλάμε τις μητρικές μας γλώσσες
爱(ai)，حب  (hubb), ליבע (libe), amor, αγάπη
平安 (ping’an), سلام ( salaam), shalom, paz, ειρήνη
希望（xi’wang), أمل (’amal), hofenung, esperanza, ελπίδα, ελπίδα, ελπίδα
Καθώς παρασερνόμαστε… στις λαστιχένιες μας βάρκες… από ακτή… σε ακτή… σε ακτή

Πηγή: https://selidodeiktis.edu.gr/