Σχετικά με το προσοντολόγιο

της Δέσποινας Ζενεμπίση 

       Είμαι η Δέσποινα και είναι η πρώτη μου χρονιά ως αναπληρώτρια στην ειδική αγωγή.
Το να δουλέψω σε σχολείο ήταν το όνειρο που είχα εδώ και  χρόνια, καθώς επέλεξα τη σχολή και το επάγγελμα μας απολύτως συνειδητά. Έχω δύο πτυχία, ένα μεταπτυχιακό, ξένες γλώσσες και κάποιες άλλες πιστοποιήσεις. Παρόλα αυτά από το χρόνο απόκτησης του βασικού μου πτυχίου οι μόνες δουλειές στο αντικείμενό μου ήταν part time και κακοπληρωμένες.
         Αρχικά λοιπόν η στάση μου απέναντι στο προσοντολόγιο δεν ήταν απολύτως αρνητική. Σκέφτηκα ότι είναι ευκαιρία και για εμάς τους νέους να βρούμε δουλειά στο αντικείμενό μας. Σκέφτηκα τα χρόνια σπουδών και προσπάθειας, καθώς και τα χρόνια ατόμων της ηλικίας μου.

          Σιγά σιγά όμως άρχισα να σκέφτομαι τις συνθήκες που χρειάζονται, προκειμένου να καταφέρει κανείς να κάνει ένα μεταπτυχιακό, όντας διορισμένος στην επαρχία, έχοντας παιδιά, έξοδα. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι το να έχεις μεταπτυχιακό είναι δυστυχώς μία πολυτέλεια, για αυτούς που έχουν μία υποστηρικτική οικογένεια ή μία οικονομική άνεση. Είναι προνόμιο για λίγους.
          Ήταν επίσης εξόφθαλμο πώς με ένα τέτοιο νομοσχέδιο πρόκειται να ευνοηθούν και πάλι οι λίγοι. 3 μόρια ανά παιδί σου λέει αλλά 4 αν είσαι κάτοχος  ECDL.
Με το φόβο της ενδεχόμενης ανεργίας βλέπω συναδέλφους, όπως και εμένα, να αναζητούν τώρα νέες πιστοποιήσεις και νέα χαρτιά, με το αζημίωτο, επειδή μοριοδοτούνται υποτίθεται. Τα χρήματα; Το λιγότερο 300 ευρώ με έναν πρόχειρο υπολογισμό. Και αν δεν περισσεύουν;
Αισθάνομαι ότι ειδικά εμείς οι νεότεροι πρέπει να αποδεικνύουμε με τους αγώνες μας κάθε χρόνο ότι μας αξίζει να εργαζόμαστε και ότι δεν αξίζουμε την ανεργία ή την εκμετάλλευση.

Πηγή: https://www.e-lesxi.gr/