Όταν σφίγγουν το χέρι: Αποχαιρετισμός στον Μίκη…

 Δημήτρης Μαριόλης

 

 

Η ιστορία του Μίκη είναι η ιστορία της Αριστεράς σε αυτόν τον τόπο. Η ιστορία του Λαϊκού Κινήματος. Με όλο το μεγαλείο της και όλη τη λάμψη του αγώνα για έναν κόσμο δίκαιο, για την ισότητα και την ελευθερία, για την κοινωνική απελευθέρωση και χειραφέτηση. Με όλες τις αυταπάτες της και με όλες τις τραγικές στιγμές, τις ήττες και τους πολιτικούς συμβιβασμούς, την υποταγή στο καθεστώς, αλλά και την αγωνιστική ανάταση, τον ριζοσπαστισμό εκφράζοντας το πείσμα του φτωχού και του αδικημένου.

Ήταν εκεί, ο ίδιος, με τη φυσική του παρουσία, 19 χρονών, κρατώντας τη σημαία πεισματικά μόνος, όταν οι σφαίρες θέριζαν το πλήθος στην πλατεία Συντάγματος το

Δεκέμβρη του ’44.

Ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή, απέναντι στη βαρβαρότητα της αστυνομίας και της ΕΚΟΦ.

Ήταν εκεί, στο Τρίτο Νεκροταφείο, όταν το κράτος ήθελε να θάψει νύχτα τον Σωτήρη Πέτρουλα, απέναντι στον εισαγγελέα και τους χωροφύλακες, πρωταγωνιστής στη μάχη να γίνει η ταφή του Πέτρουλα ένα μεγάλο ποτάμι λαϊκής οργής και αγωνιστικής ανάτασης.

Ήταν εκεί, στην εξορία και τη φυλακή.

Ήταν εκεί, στις μεγάλες συναυλίες μετά τη μεταπολίτευση, ξεσηκώνοντας το λαό με το σάλπισμα της ελευθερίας.

Ήταν στους μεγάλους αντιμνημονιακούς αγώνες χέρι χέρι μαζί με τον άλλο ογκόλιθο της Αριστεράς και του Λαϊκού Κινήματος, τον Μανώλη Γλέζο.

Ήταν εκεί, ακόμα κι όταν έλειπε, με την μουσική του και τα τραγούδια του, που έχουν χαραχτεί στη λαϊκή συνείδηση, ως ο Ύμνος στην Ελευθερία του 20ου αιώνα.

Ήταν εκεί, όταν τα τραγούδια του γίνονταν ο εφιάλτης της Χούντας.
Ήταν εκεί, στο Πολυτεχνείο, όχι ο ίδιος αλλά η μουσική του, ηλεκτρίζοντας τη νεολαία και τους φοιτητές.

Ήταν εκεί, στο μεγάλο συλλαλητήριο για το ΟΧΙ, δεκάδες χιλιάδες πιτσιρικάδες παραληρούσαν όταν ακουγόταν από τα μεγάφωνα “είμαστε δυο, είμαστε τρεις”.

Το καλλιτεχνικό του μεγαλείο είναι διεθνές, πρόκειται για μια παγκόσμια μορφή, το έργο του δεν ανήκει στον ίδιο ούτε στον τόπο που γεννήθηκε. Ανήκει σε όλους τους φτωχούς, τους αδικημένους, τους εξεγερμένους αυτού του κόσμου.

Είναι μια παγκόσμια μουσική ιδιοφυία, είναι αυτός που συνδύασε την κλασική μουσική με τη λαϊκότητα του μπουζουκιού και των λαϊκών τραγουδιστών και με την υψηλή ποίηση, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σικελιανού και τόσων άλλων.

Και μπόλιασε αυτή η μουσική τον λαϊκό κόσμο με το υψηλό πνεύμα της Ποίησης, με ριζοσπαστικές μουσικές φόρμες.

Και είναι αλήθεια ότι την ώρα του απολογισμού μιας ολόκληρης ζωής, διάλεξε να αφήσει αυτόν τον κόσμο ως κομμουνιστής (όπως έγραψε στον ΓΓ του ΚΚΕ), αφήνοντας στην άκρη τις “λεπτομέρειες”, δηλαδή, όλες τις πολιτικές πράξεις του που μας πίκραναν. Σε αυτό το πολιτιστικό μεγαλείο, μπορεί να υποκλίνονται σήμερα ακόμα και οι ισχυροί αυτού του κόσμου, “λησμονώντας” το βαρύ απελευθερωτικό φορτίο και την ριζοσπαστική του λάμψη. Τη λάμψη αυτού του έργου που ανήκει οριστικά και αμετάκλητα στον κόσμο του αγώνα: Δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει!

Συναυλία μετά την πτώση της Χούντας (Μ. Θεοδωράκης)

 https://www.youtube.com/watch?v=IdhyFdgY3dU&t=1s

 

Πηγή:  https://www.e-lesxi.gr/