Αξιολόγηση: κι έρχεται αυτή η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις

Δημήτρης Μαριόλης

Είστε υπέρ ή κατά;

Έστω απαντήστε μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι.

Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί

Μια λέξη μόνο. Εμπρός λοιπόν:

Είστε υπέρ ή κατά;

Σκεφθείτε το καλά. Θα περιμένω.

Μ. Αναγνωστάκης   

Τα σχολεία, όπως και ολόκληρη η χώρα, βράζουν από την έξαρση της πανδημίας. Με πληθωρικά τμήματα, συγχρωτισμό των μαθητών σε διάφορες πλευρές της σχολικής καθημερινότητας και μοναδικά μέτρα ασφάλειας τις μάσκες, τα ανοιχτά παράθυρα και τα rapid tests, δηλαδή, με χειρότερους όρους λειτουργίας από πέρσι και όλα να επαφίενται στον παράγοντα τύχη και στο φιλότιμο των εκπαιδευτικών. Την ίδια στιγμή, με κυριότερη αιτία τις – σε διεθνές επίπεδο πλέον μακρόχρονες – αναστολές λειτουργίας της εκπαιδευτικής δραστηριότητας, όλα τα εμπειρικά δεδομένα δείχνουν ότι τα προβλήματα των μαθητών/τριών τόσο σε ψυχοκοινωνικό όσο και σε

μορφωτικό έχουν χτυπήσει κόκκινο. 

Παράγωγα και τα δύο παραπάνω της κυβερνητικής εκπαιδευτικής πολιτικής που στοχεύει ακριβώς στην αποδυνάμωση του δημόσιου σχολείου και στην ένταση των ταξικών, εκπαιδευτικών ανισοτήτων – η παροιμιώδης ανικανότητα της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ έρχεται απλώς να ενισχύσει τα αποτελέσματα της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής αλλά και να πολώσει ακόμα περισσότερο την αντιπαράθεση του με το εκπαιδευτικό σώμα. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το Υπουργείο Παιδείας αδιαφορεί συνειδητά και ηθελημένα για την εκπαιδευτική πραγματικότητα, για τις ανάγκες και τα δικαιώματα των μαθητών και θέτει με ταξικό κυνισμό και με κάθε μέσο ως προτεραιότητα την προώθηση της αξιολόγησης.

Σε αυτό το έδαφος μαίνεται στην κυριολεξία η μάχη της αξιολόγησης. Με καταστολή και αυταρχισμό, δίκες-παρωδία, αλλεπάλληλες εγκυκλίους αναρμόδιων στελεχών, με συνεχείς αναβολές και παρατάσεις, με καθημερινή ψευδολογία της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ, με τη γνωστή τακτική της λάσπης και του κοινωνικού αυτοματισμού που υπηρετούν τα αργυρώνητα και πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ, με ασφυκτικές πιέσεις, εκβιασμούς, αυθαιρεσίες και διοικητικές παραβάσεις μιας μερίδας διευθυντών σχολικών μονάδων επιχειρείται να αντιμετωπιστεί η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που δίνει τη μάχη αποφασιστικά, με βασικό όπλο τα ενιαία κείμενα της ΔΟΕ. Το γεγονός ότι κάθε αυταρχικό βήμα στον αντιδημοκρατικό κατήφορο που έχει επιλέξει το Υπουργείο πολώνει ακόμα περισσότερο το κλίμα, το γεγονός ότι μπαίνουμε στον Δεκέμβρη κι ακόμα κανένας από τους σχεδιασμούς του Υπουργείου δεν έχει προχωρήσει επί της ουσίας στα σχολεία, αποτελεί αναμφίβολα μια νίκη του εκπαιδευτικού κινήματος και του αγώνα διαρκείας που ξεκίνησε από την περσινή άνοιξη.

 

Είναι πλέον δεδομένο και αδιαμφισβήτητο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών είναι αντίθετη με την αξιολόγηση που προωθεί η Κεραμέως και το Υπουργείο Παιδείας. Αυτό καταγράφηκε με τα συντριπτικά ποσοστά στην απεργία-αποχή, με τη συμμετοχή 100.000 εκπαιδευτικών στην απεργία της 11^ης Οκτώβρη, με τα μαζικότατα συλλαλητήρια. Και ναι, αποτελεί την πιο τρανταχτή διάψευση του πρωτοσέλιδου της Καθημερινής με τίτλο «οι εκπαιδευτικοί γυρνούν την πλάτη στους συνδικαλιστές», αλλά, πολύ περισσότερο, συνιστά μια ιδεολογική και πολιτική ήττα της κυβέρνησης και της αντιεκπαιδευτικής της ατζέντας. Γιατί οι εκπαιδευτικές πολιτικές διαμεσολαβούνται υποχρεωτικά από τους εκπαιδευτικούς. Κάτι που σημαίνει πολύ απλά ότι η ηγεμονία στο εσωτερικό του εκπαιδευτικού σώματος ανταγωνιστικών αντιλήψεων απέναντι στην αντιεκπαιδευτική πολιτική καθιστά καταδικασμένο σε αποτυχία κάθε κυβερνητικό μέτρο.

Το παραπάνω συμπέρασμα είναι πολύτιμο καθώς καταδεικνύει, ότι, από διαφορετικές ιδεολογικές και παιδαγωγικές αφετηρίες ορμώμενοι/ες, οι συνάδελφοι έχουν κατανοήσει πλήρως τις βαθύτερες στοχεύσεις της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και έχουν πάρει θέση. Και εδώ σημαντικό ρόλο έχει το ταξικό ένστικτο, δηλαδή, η αλάνθαστη διαίσθηση των εκπαιδευτικών για το σκοτεινό μέλλον που τους επιφυλάσσεται και την πλήρη υποδούλωση της ζωντανής εκπαίδευσης στην αναδυόμενη δικτατορία του τεχνοκρατικού management. Αλλά καθοριστική είναι και η εξαιρετικά αναλυτική τοποθέτηση των εκπαιδευτικών σωματείων, η κοπιαστική δουλειά, σχολείο το σχολείο για να αποκαλυφθεί η ουσία της αξιολόγησης που επιδιώκει ως ολετήρας να κατηγοριοποιήσει σχολεία, μαθητές και εκπαιδευτικούς, να αποτελέσει το βασικό εργαλείο για ένα εντελώς διαφορετικό σχολείο: διαφοροποιημένο, αυταρχικό, γραφειοκρατικό, ταξικό και αγοραίο.

Η μαζική συμμετοχή των Συλλόγων Διδασκόντων στα ενιαία κείμενα της ΔΟΕ είναι δεδομένη. Και η μαζικότητα, πέρα από τη νομιμότητα κάθε μορφής αγώνα, είναι το κύριο όπλο διαφύλαξης όσων αγωνίζονται απέναντι στον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία αλλά και απέναντι σε κάθε πρόθεση διώξεων από την πλευρά του κράτους. Πέρα από τα στοιχεία που έρχονται από διάφορους Συλλόγους, οι συνεχείς απειλητικές εγκύκλιοι του Γενικού Γραμματέα του ΥΠΑΙΘ (με πιο πρόσφατη αυτήν της 24^ης Νοεμβρίου) και οι αλλεπάλληλες παρατάσεις πιστοποιούν το παραπάνω συμπέρασμα και δείχνουν τη δύσκολη θέση στην οποία έχει έρθει το ΥΠΑΙΘ με τα ενιαία κείμενα. Εάν τα πράγματα ήταν διαφορετικά και εάν όντως ο Γ.Γ. του ΥΠΑΙΘ είχε την αρμοδιότητα να γράφει όσα γράφει στις κατάπτυστες εγκυκλίους, που παραπέμπουν ευθέως σε άλλες σκοτεινές εποχές, τότε οι πειθαρχικές διώξεις στις οποίες δεν παραλείπει σε κάθε μία του εγκύκλιο να αναφερθεί ο εν λόγω κύριος, θα είχαν εφαρμοστεί από την πρώτη στιγμή.

 

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το ΥΠΑΙΘ αδυνατώντας να χαράξει μια τακτική μετωπικής σύγκρουσης, ακολουθεί ένα σχέδιο πλαγιοκόπησης. Οι διαδοχικές εγκύκλιοι, οι πιέσεις στα στελέχη της εκπαίδευσης και η ανοιχτή προτροπή προς τους/τις διευθυντές/ντριες σχολικών μονάδων να παρανομήσουν, έχει αποφέρει κάποια αποτελέσματα, χωρίς ωστόσο να αλλάξει την συνολική εικόνα, στο βαθμό τουλάχιστον που θα επιθυμούσαν οι κυβερνώντες. Το εκπαιδευτικό κίνημα αντέχει, οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις εξοργίζουν ακόμα περισσότερο τους συναδέλφους, η αγανάκτηση και η οργή κυριαρχούν έναντι του, δικαιολογημένου ως ένα βαθμό, φόβου. Αυτό δείχνουν άλλωστε και τα μέχρι στιγμής στοιχεία που δημοσιεύουμε στον σχετικό πίνακα. Αν συνυπολογίσουμε και τις 115 σχολικές μονάδες που βρίσκονται σε απεργία/αποχή με βάση αποφάσεις των σωματείων τους (Αριστοτέλης, Άνω Λιόσια, Γληνός, Κ. Σωτηρίου), σε 42 από τους 137 Συλλόγους ΠΕ, το 60% των συλλόγων διδασκόντων έχει αποφασίσει ενάντια στην αξιολόγηση. Αντίστοιχα, μόλις το 25,4% έχει αποφασίσει υπέρ της αξιολόγησης. Γεγονός που σημαίνει ότι με ευθύνη πολλών διευθυντών δεν έγιναν ή διαλύθηκαν οι συνεδριάσεις των Συλλόγων Διδασκόντων για να πάρουν με δημοκρατικό τρόπο απόφαση για το επίμαχο ζήτημα. Αν συνυπολογίσουμε και τις περιπτώσεις των διευθυντών που παραβίασαν τις αποφάσεις των Συλλόγων Διδασκόντων παρανομώντας, τότε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του προβλήματος για το Υπουργείο Παιδείας.

Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, όπου ένας μικρός μέχρι στιγμής αλλά σημαντικός αριθμός διευθυντών/ντριών ωθούνται σε παράβαση καθήκοντος αλλά και σε ανοιχτούς εκβιασμούς, εκφοβισμούς και πιέσεις σε βάρος των συναδέλφων, είναι ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, το εκπαιδευτικό κίνημα να ξεδιπλώσει, ταυτόχρονα, όλα τα όπλα που έχει στη διάθεσή του:

• Να στηριχθεί ο αγώνας με οργάνωση εκδηλώσεων, συνεχούς ενημέρωσης και στήριξης των εκπαιδευτικών, ενημέρωσης και κοινής συμπόρευσης με τους γονείς και τους φορείς τους, πανό στα σχολεία, γράμματα προς τους γονείς.
• Να συνταχθεί το πρακτικό και να ανεβεί το ενιαίο κείμενο της ΔΟΕ σε όσα σχολεία έχουν γίνει συνεδριάσεις και δεν έχουν ακόμα υλοποιηθεί τα παραπάνω, συνήθως λόγω σκόπιμης κωλυσιεργίας της διεύθυνσης της σχολικής μονάδας.
• Να αποφασιστεί και να οργανωθεί από τώρα, μια πλατιά καμπάνια μποϋκοτάζ των εξετάσεων PISA που ετοιμάζεται να εισάγει το ΥΠΑΙΘ την επόμενη άνοιξη στην Στ΄ Δημοτικού και στην Γ΄ Γυμνασίου. Με κοινές αποφάσεις και εκδηλώσεις εκπαιδευτικών σωματείων και γονεϊκών φορέων, σχολείο το σχολείο. Με κήρυξη απεργίας από τις εκπαιδευτικές Ομοσπονίες και κάλεσμα για αποχή από τις Ομοσπονδίες και τις Ενώσεις Γονέων.
• Να αποφασιστεί 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση και πανεκπαιδευτικό απεργιακό συλλαλητήριο το αμέσως επόμενο διάστημα.
• Να επαναπροκηρυχθεί απεργία – αποχή από τη ΔΟΕ (χωρίς καμιά υποχώρηση στις αντιδραστικές προϋποθέσεις του ν. Χατζηδάκη), ώστε σε συνδυασμό με τα ενιαία κείμενα να συμβάλλουν στην ακύρωση της αξιολόγησης στην πράξη.
• Και το κυριότερο, να γίνει κάθε προσπάθεια ώστε να εξασφαλιστεί η οικοδόμηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου μαθητών, φοιτητών, γονιών και εκπαιδευτικών για την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής και την υπεράσπιση του καθολικού δικαιώματος στη μόρφωση.

Χρειάζεται ωστόσο να διευκρινίσουμε ορισμένα στοιχειώδη ζητήματα για τα ενιαία κείμενα και τη σφοδρή αντιπαράθεση που αναπτύχθηκε γύρω από αυτά, ειδικά τις πρώτες ημέρες μετά τη σχετική απόφαση της ΔΟΕ:

Τα ενιαία κείμενα δεν αποτελούν αξιολόγηση ή κάποια μορφή αποδοχής της. Δεν «βάζουν» τους συναδέλφους στον δρόμο της αξιολογικής διαδικασίας. Έχουν συνταχθεί έτσι ώστε να διασφαλίζουν την ενιαία στάση όλων των σχολικών μονάδων, να ακυρώνουν στην πράξη κάθε διαφοροποίηση ή κατηγοριοποίησή τους, κάθε διαδικασία αξιολόγησής τους και να αποκαλύπτουν τις πραγματικές ευθύνες του ΥΠΑΙΘ για τη σημερινή κατάσταση στην εκπαίδευση. Και, εν πάση περιπτώσει, οι δυνάμεις που επέλεξαν να προχωρήσουν όχι μόνο σε σκληρή κριτική αλλά και σε ανοιχτή υπονόμευση αυτής της μορφής και κατασυκοφάντηση, έως και εξύβριση όσων την στήριξαν, δεν πρόσφεραν καλές υπηρεσίες στον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση. Άλλωστε, μια μόλις εβδομάδα μετά, η συντριπτική πλειοψηφία τους αποδέχτηκε και υιοθέτησε τα ενιαία κείμενα ως μορφή πάλης, ενώ ταυτόχρονα συνέχιζε να καταγγέλλει όσους τα ψήφισαν! Πλέον, είναι πολύ λιγότερες οι δυνάμεις που επιμένουν στην ίδια κατεύθυνση και καλό θα ήταν να επανεξετάσουν έστω και τώρα τη στάση τους.

Ο εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων που ψήφισε το ενιαίο κείμενο στο ΔΣ της ΔΟΕ, δεν είναι αυτός που ανέστειλε την απεργία/αποχή, όπως έσπευσαν διάφοροι καλοθελητές να καταγγείλουν. Οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες και η ΑΔΕΔΥ σύρθηκαν 3 φορές στα δικαστήρια για να βγει η απεργία/αποχή παράνομη. Από εκεί και μετά, ΣΕ ΟΛΕΣ τις συνεδριάσεις του ΔΣ της ΔΟΕ, ο συγκεκριμένος εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων έθεσε το ζήτημα της επαναπροκήρυξης της απεργίας/αποχής, πρόταση η οποία όποτε μπήκε σε ψηφοφορία πήρε τέσσερις (4) ψήφους: τις δύο των Παρεμβάσεων και τις δύο της ΑΣΕ/ΠΑΜΕ. Η έκδοση των πρακτικών της ΔΟΕ για τις συγκεκριμένες συνεδριάσεις θα έρθει, έστω με καθυστέρηση, να ανατρέψει όλο το κύμα λασπολογίας που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα τις πρώτες ημέρες μετά τη σχετική απόφαση. Αντίστοιχα, στην ΟΛΜΕ, η πρώτη ΓΣ προέδρων δεν κατέληξε σε απόφαση για απεργία/αποχή μετά το πραξικόπημα 8 προέδρων ΕΛΜΕ που ψήφισαν αντίθετα από τις αποφάσεις των σωματείων τους, ενώ στη δεύτερη ΓΣ προέδρων η ίδια πρόταση ψηφίστηκε από 40 προέδρους (22 κατά και 13 λευκά), συγκεντρώνοντας το 53,3% των ψήφων. Ωστόσο, όπως και στην προηγούμενη συνέλευση των προέδρων, δε θεωρείται απόφαση της συνέλευσης καθώς το καταστατικό της ομοσπονδίας απαιτεί τα 2/3 των ψήφων για την έγκριση οποιασδήποτε απεργιακής κινητοποίησης.

Τα ενιαία κείμενα δεν αποτελούν υποχώρηση σε σχέση με την απεργία/αποχή ούτε αμυντικό μέσο πάλης αλλά ούτε και έσχατο καταφύγιο για όσους/ες επιθυμούν να αντισταθούν. Αντιθέτως, αποτελούν επιθετικότατη μορφή πάλης, ιδιαίτερα μετά το διευθυντικό δικαίωμα που ψηφίστηκε με τον Ν. 4823/21 που στόχο είχε να αφοπλίσει τη δυνατότητα της απεργίας/αποχής να μπλοκάρει τη διαδικασία. Δηλαδή, ενώ η διεύθυνση του σχολείου έχει τη δυνατότητα να μην κάνει απεργία/αποχή και να ανεβάσει όποια αποτίμηση ή προγραμματισμό επιθυμεί, τα ενιαία κείμενα αποκλείουν αυτή τη δυνατότητα καθώς η διεύθυνση του σχολείου οφείλει να εφαρμόσει την απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων. Στη σημερινή συγκυρία, ο συνδυασμός των δύο παραπάνω μορφών πάλης, θα οδηγήσει την αντιπαράθεση σε ακόμα υψηλότερο επίπεδο.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβεί όμως το παραπάνω, είναι η αγωνιστική ενότητα στη βάση του εκπαιδευτικού κινήματος, η συσπείρωση γύρω από τα εκπαιδευτικά σωματεία, ο αγωνιστικός προσανατολισμός της Ομοσπονδίας.

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα ασφαλώς, αλλά ακριβώς επειδή εδώ δεν κάνουμε θεολογία, έχουμε θέσει έναν στόχο, την ακύρωση της αξιολόγησης και έχουμε αποφασίσει να τον πάμε μέχρι τέλους, το ζήτημα δεν είναι εάν στον ανορθόδοξο πόλεμο που μας κήρυξε το ΥΠΑΙΘ θα πάμε με τον σταυρό στο χέρι ή θα λερώσουμε τα χέρια μας, αλλά εάν σε έναν αγώνα που είναι μακρόχρονος θα μπορούμε να εναλλάσσουμε μορφές ώστε να είμαστε αποτελεσματικοί. Κι όμως, προεξοφλώντας την ήττα, ορισμένες δυνάμεις επιλέγουν τον φετιχισμό στις μορφές πάλης και την ανέξοδη καταγγελιολογία κατά δικαίων και αδίκων για «ξεπούλημα του αγώνα» και μάλιστα, την κρίσιμη στιγμή, αμέσως μετά τη δικαστική απόφαση του Εφετείου, όταν η ΔΟΕ αποφάσιζε την υιοθέτηση των ενιαίων κειμένων ως μορφή ακύρωσης της αξιολόγησης. Γεγονός που προκάλεσε τουλάχιστον σύγχυση και απογοήτευση σε ένα τμήμα του κλάδου και δημιούργησε προσωρινά την αίσθηση ότι η μάχη χάθηκε. Οι καταγγελτικές πρακτικές, πέραν της γνωστής αγωνιστικής πλειοδοσίας σε μορφές, συνοδεύτηκαν και με υπονόμευση της απόφασης της ΔΟΕ από ετερόκλητες δυνάμεις, αφού σε ορισμένες περιοχές της Αττικής το ενιαίο κείμενο εστάλη με καθυστέρηση μίας τουλάχιστον εβδομάδας από τους τοπικούς Συλλόγους ΠΕ στα σχολεία, ενώ, από την άλλη πλευρά, σε άλλες περιοχές της επαρχίας, με σαφή στόχο την προώθηση της αξιολόγησης, είναι ζήτημα εάν έχει σταλεί ακόμη. Και ήταν ακριβώς το ταξικό ένστικτο του εκπαιδευτικού σώματος αλλά και η επίμονη και συνεπής μαχητική στάση συνδικαλιστικών δυνάμεων αλλά και πλήθους μεμονωμένων συναδέλφων που ανέτρεψε μέσα σε λίγα 24ωρα αυτήν την εικόνα και ανέδειξε τα ενιαία κείμενα ως εξαιρετική μορφή ακύρωσης της αξιολόγησης, όπως ακριβώς είχε συμβεί και το 2014.

«Η απόφαση της ΔΟΕ για τα ενιαία κείμενα αποδυνάμωσε την πίεση προς την πλειοψηφία της για επαναπροκήρυξη της απεργίας/αποχής» ισχυρίζονται ορισμένοι. Και τότε γιατί δεν συνέβη το ίδιο στην ΟΛΜΕ όπου δεν είχαμε αντίστοιχη απόφαση; Μήπως ισχύει το ακριβώς αντίθετο; Μήπως είναι οι συνάδελφοι της δευτεροβάθμιας που έμειναν παντελώς ακάλυπτοι με αποτέλεσμα να ισοπεδωθεί κάθε εστία αντίστασης στις σχολικές μονάδες μέσα σε λίγα 24ωρα; Μήπως είναι ακριβώς εκεί που ξεσάλωσε το Υπουργείο και οι διοικητικοί του μηχανισμοί εκμεταλλευόμενο τον απόλυτο αφοπλισμό του εκπαιδευτικού κινήματος από οποιαδήποτε μορφή πάλης για την ακύρωση της αξιολόγησης;

«Δεν ήταν το σωστό timing», διαβάσαμε σε κάποιες άλλες ανακοινώσεις, όταν οι εκπρόσωποι των ίδιων δυνάμεων κατήγγειλαν ως αξιολόγηση το ενιαίο κείμενο στις ΓΣ. Προφανώς, το ενιαίο κείμενο δεν μπορεί να συνιστά αξιολόγηση την μία εβδομάδα και μορφή πάλης για την ακύρωσή της την επόμενη. Ας υποθέσουμε όμως ότι πράγματι δεν ήταν το σωστό timing. Ας μας απαντήσουν τότε καλόπιστα οι συνάδελφοι που υποστήριξαν αυτή την άποψη πότε ακριβώς είναι το σωστό timing; Κι αν όχι στην πρωτοβάθμια, στη δευτεροβάθμια αυτό το «σωστό timing» πότε θα έρθει; Όταν όλα μα όλα τα σχολεία θα έχουν μπει μέχρι το λαιμό στις αξιολογικές διαδικασίες;

«Το ΥΠΑΙΘ ξεσάλωσε με την υποχώρηση της ΔΟΕ», είναι ένα άλλο επιχείρημα που ακούσαμε. Το ΥΠΑΙΘ αντίθετα λύσσαξε στην κυριολεξία εναντίον των ενιαίων κειμένων, όπως άλλωστε και εναντίον της απεργίας/αποχής. Η προσπάθεια να διχαστεί ο κλάδος σε αποχιάκηδες και κειμενάκηδες έπεσε στο κενό. Οι ίδιοι συνάδελφοι που στήριξαν την απεργία/αποχή έδωσαν και δίνουν τη μάχη για τα ενιαία κείμενα.

«Το περιεχόμενο των ενιαίων κειμένων είναι σοσιαλδημοκρατικό», ισχυρίστηκαν εκ του ασφαλούς κάποιοι άλλοι συνάδελφοι. Προφανώς, το περιεχόμενο των ενιαίων κειμένων αντιστοιχεί στη σύνθεση των δυνάμεων που τα στήριξαν, αλλά και στο επίπεδο των συσχετισμών στη βάση του κλάδου, αφού αυτή καλείται να τα υιοθετήσει με συντριπτικές πλειοψηφίες και όχι μια «επαναστατική» πτέρυγά της. Δεν αποτελούν το εκπαιδευτικό πολιτικοσυνδικαλιστικό πρόγραμμα ενός ριζοσπαστικού υποκειμένου, δεν γράφτηκαν άλλωστε για αυτόν τον σκοπό. Άλλωστε, οι «σοσιαλδημοκράτες» της ΔΟΕ (βλ. ΔΗΣΥ) επέλεξαν τον δρόμο της φυγομαχίας. «Υπάρχουν άλλα σημαντικά ζητήματα που καίνε τα σχολεία, όπως για παράδειγμα η έλλειψη γραμματειακής υποστήριξης» (!!) σύμφωνα με την τοποθέτηση κεντρικών τους στελεχών.

Τέλος, ας μας επιτραπεί ένας παραλληλισμός που παραβιάζει μεν τις ιστορικές αναλογίες αλλά έχει τη σημασία του, αφού φέρει μια φιλοσοφία στάσης ζωής, που στα κρίσιμα ιστορικά σταυροδρόμια καθορίζει τις επιλογές των ανθρώπων. Ορισμένοι συνάδελφοι αναρωτιούνται αν έχει νόημα ο αγώνας ενάντια σε έναν ψηφισμένο νόμο που προδικάζουν ότι έτσι κι αλλιώς θα εφαρμοστεί αργά ή γρήγορα. «Αφού έτσι κι αλλιώς θα περάσει η αξιολόγηση» τι νόημα έχει κάθε προσπάθεια και τόσος αγώνας για το μπλοκάρισμά της. Πέρα από το γεγονός ότι εδώ και τρεις δεκαετίες οι κυβερνήσεις επιχειρούν ανεπιτυχώς να επιβάλλουν την αξιολόγηση και μάλιστα, από το 1997 έως σήμερα με ψηφισμένους νόμους που ακυρώθηκαν από το εκπαιδευτικό κίνημα και τους αγώνες του με ποικίλες μορφές αγώνα, ας αναστοχαστούμε:

Στις μεγάλες ιστορικές στιγμές, όταν οι άνθρωποι καλούνται να πάρουν τη δύσκολη απόφαση αν θα σταθούν ή όχι από την σωστή πλευρά της ιστορίας, η μοιρολατρία και η παραίτηση απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους δεν είναι καλός σύμβουλος. Τηρουμένων, επαναλαμβάνουμε, των εντελώς διαφορετικών ιστορικών συνθηκών και μεγεθών, όταν η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα, προφανώς ο καθένας έκανε τη δική του εκτίμηση για την έκβαση αυτού του πολέμου. Οι μαχητές των οχυρών Ρούπελ, όλοι όσοι έκλεισαν τα παράθυρά τους όταν έμπαιναν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ένας λοχίας που λεγόταν Θανάσης, ο οποίος επιστρέφοντας από την Αλβανία έβγαζε πύρινους λόγους στην Ομόνοια για την οργάνωση της αντίστασης, δύο πιτσιρικάδες, ο Μανώλης και ο Λάκης που κατέβασαν τη σημαία με τη σβάστικα από την Ακρόπολη, όσοι πήραν το δρόμο του βουνού και της αντίστασης, αυτοί κι άλλοι πολλοί, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, δεν ακολούθησαν τη γραμμή της μοιρολατρίας. Κι ακόμα, μια μεγάλη παράδοση προοδευτικών παιδαγωγών στέκει πίσω μας ως φωτεινός σηματοδότης. Όπως έλεγε ο Γληνός «ο δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει τη σκέψη του, θα γίνει διπλά σκλάβος ή θα καταντήσει ένας ψυχικά ανάπηρος άνθρωπος, ανίκανος να μορφώσει άλλους». Γι΄ αυτό αγωνιζόμαστε λοιπόν. Για τα παιδιά και το δικαίωμά τους στη μόρφωση. Για την παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο. Γιατί όπως λέει ο Giroux «τα σχολεία δεν θα αλλάξουν την κοινωνία, αλλά μπορούμε να δημιουργήσουμε μέσα σε αυτά θύλακες αντίστασης που παρέχουν παιδαγωγικά πρότυπα για νέες μορφές μάθησης και κοινωνικών σχέσεων – μορφές οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε άλλες σφαίρες, πιο άμεσα εμπλεκόμενες στον αγώνα για μια νέα ηθική και άποψη κοινωνικής δικαιοσύνης».

Καλή δύναμη σε όλες και όλους!

Ο αγώνας συνεχίζεται, μέχρι τη νίκη!

Πηγή: https://www.e-lesxi.gr/