ΑΠΕΡΓΙΑ: ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ ΜΑΣ ΟΠΛΟ

του Στέλιου Γιαννούλη, αναπληρωτή εκπαιδευτικού εικαστικών 

Η νέα χρονιά δεν μπήκε με τον καλύτερο τρόπο για τους από πάνω.  Μπορεί να πανηγυρίζουν ότι βρισκόμαστε στη μεταμνημονιακή εποχή όμως το πολιτικό κλίμα καθορίζεται από τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους ενάντια στις πολιτικές των «υπερπλεονασμάτων» της κυβέρνησης Τσίπρα, διεκδικώντας ανατροπή της λιτότητας και της μνημονιακής λεηλασίας, μόνιμη και σταθερή εργασία.  Αυτοί οι αγώνες είναι που μπορούν να σπάσουν την  «κανονικότητα» που διακηρύσσει η κυβέρνηση και που στην ουσία είναι μια κανονικότητα της φτωχοποίησης. Μια κανονικότητα που αφήνει τα περιθώρια στα αφεντικά και στη Νέα Δημοκρατία να φιλοδοξούν ότι θα συνεχίσουν και θα κλιμακώσουν την επίθεση από εκεί που την έφτασε η διαχείριση του Τσίπρα.

Το ποδαρικό για το 2019 το έκανε το εκπαιδευτικό κίνημα. Με μια συγκλονιστική απεργιακή εβδομάδα που έκανε τα κυβερνητικά επιτελεία να τρέμουν και που όμοιά της είχαμε να δούμε, στη πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ουσιαστικά από το 2006.
Οι απεργιακές μάχες των εκπαιδευτικών για μαζικούς διορισμούς στην Παιδεία, ενάντια στο προσοντολόγιο και τις απολύσεις των αναπληρωτών,  ήταν κομμάτι της μεγάλης σύγκρουσης που εξελίσσεται σε μια σειρά κλάδους του δημοσίου, για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, για μονιμοποίηση και όχι απολύσεις των συμβασιούχων. Άνοιξε ακόμα πιο πολύ την δυνατότητα, να απλώσουμε ένα πλατύ απεργιακό μέτωπο σε όλο το δημόσιο. Το αίτημα που ενοποιεί όλους είναι η απαίτηση για μονιμοποίηση όλων των Συμβασιούχων, «χωρίς όρους και προϋποθέσεις», και η καθαρή εκτίμηση ότι ο κοινός αγώνας μονίμων και συμβασιούχων είναι που μπορεί να φέρει τις νίκες.
Στην εκπαίδευση όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν γεμάτο με αγώνες που δεν άφησαν μια σειρά από επιθέσεις στη παιδεία να περάσουν. Από την αναθεώρηση του άρθρου 16 που πήγε στα σκουπίδια μέχρι την αξιολόγηση που είχε την ίδια τύχη, όλες οι κεντρικές πολιτικές επιλογές των από πάνω για τη παιδεία βρέθηκαν μπροστά στους σκοπέλους των αγώνων των εκπαιδευτικών, των φοιτητών, των μαθητών. Βέβαια αυτοί δε το βάζουν κάτω, επιμένουν, αλλά το ίδιο κι από τη δική μας τη πλευρά.
Από αυτή την άποψη οι απεργίες του Γενάρη μόνο από τον ουρανό δεν έπεσαν.  Τροφοδοτήθηκαν από τις συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις εργαζόμενων στα νοσοκομεία, που μέσα από πρωτοβουλίες συντονισμού από τα κάτω, όπως του »Συντονιστικού νοσοκομείων», κερδίσανε να μην απολυθούν χιλιάδες συμβασιούχοι. Αγώνες όπως στους Δήμους, με τους εργαζόμενους στο »Βοήθεια στο σπίτι» που κέρδισαν την ουσιαστική μονιμοποίησή τους, μέσα από αλλεπάλληλες απεργιακές μάχες και πανελλαδικά απεργιακά συλλαλητήρια. 
Αλλά και χτίστηκαν βήμα το βήμα, κινητοποίηση την κινητοποίηση, μέσα στις συνελεύσεις των συλλόγων μας (ΣΕΠΕ), στις παρεμβάσεις αναπληρωτών στα συνέδρια της ΔΟΕ και φυσικά στις καταλήψεις του υπουργείου Παιδείας. Με λίγα λόγια οι απεργίες δε μας χαρίστηκαν, τις διεκδικήσαμε με την μαζικότητα, την αποφασιστικότητα και την οργή που κουβαλάμε και εκφράζουμε τόσα χρόνια, ειδικά οι αναπληρωτές, και τις κερδίσαμε. Ουσιαστικά τις επιβάλαμε και δικαιωθήκαμε κατ΄ αρχάς στο ότι εκεί είναι η δύναμή μας. Αν όλα αυτά τα χρόνια σείστηκε μια φορά ο τόπος για τα καλά, αυτό ήταν τον περασμένο Γενάρη. Όχι ότι δε ξανάγινε ντόρος, αυτή τη φορά όμως καταλάβαμε το κέντρο της Αθήνας και μαζί την Πρυτανεία, μαζεμένοι αναπληρωτές και μόνιμοι για πρώτη φορά με τόσο μαζικούς όρους. Η δυναμική ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και η ΑΔΕΔΥ αναγκάστηκε να προχωρήσει σε 24ωρη απεργία σε όλο το δημόσιο τη Πέμπτη 17/1 σε συμπαράσταση στον αγώνα των εκπαιδευτικών.
Το κέντρο αγώνα (κατάληψη Πρυτανείας) ήταν βασικό γι΄ αυτές τις εξελίξεις. Από τις συνελεύσεις μέχρι την δυναμική παρέμβαση στην ΕΡΤ, συντόνισε, οργάνωσε  και χάραξε τον βηματισμό του κινήματος συλλογικά και δημοκρατικά. Έτσι άνοιξε η συζήτηση γύρω από τα συνδικάτα, το ρόλο τους, για το αν τα χρειαζόμαστε και πως τα βάζουμε σε κίνηση. Δεν παρουσιάζεται συχνά η ευκαιρία να συζητηθεί αυτό το θέμα με τρόπο τόσο άμεσο και πρακτικό. Ήταν κοινός τόπος ότι χωρίς απεργία δε μπορούμε να συνεχίσουμε και παρ’ όλες τις βάσιμες ανησυχίες ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν θα έδινε συνέχεια, η συζήτηση αντί να κλείσει άναψε. Πως μπορούμε να κερδίσουμε τη συνέχιση της απεργίας από τη ΔΟΕ; Θα πάρουμε τηλέφωνο τους συνδικαλιστές, θα πολιορκήσουμε τη συνεδρίαση του ΔΣ ή θα στραφούμε στα πρωτοβάθμια σωματεία και μέσα από αυτά θα κινηθούμε απεργιακά βάζοντας έτσι τη  πίεση και στην ομοσπονδία;
Μετά από αυτόν τον αγώνα τίποτα δεν είναι όπως πριν στα σχολεία μας. Αποκτήσαμε πολύτιμες εμπειρίες σπάζοντας τη πολυδιάσπαση, ξεπερνώντας τις περιχαρακώσεις και είδαμε ότι μόνοι μας δεν αρκεί. Αναπληρωτές και μόνιμοι δώσαμε τη μάχη ενωμένοι με όπλο μας την απεργία. Συνειδητοποιήσαμε ότι η δύναμή μας είναι στα συνδικάτα, στα σωματεία μας, στις συνελεύσεις μας. Συντονιστήκαμε με άλλους χώρους του δημοσίου όπως τους υγειονομικούς και τους συμβασιούχους των ΟΤΑ που απέργησαν και διαδήλωσαν μαζί μας. Όλες αυτές τις εμπειρίες πρέπει να τις κρατήσουμε και να τις γενικεύσουμε με προοπτική ένα κίνημα συμβασιούχων και μόνιμων που καμία κυβέρνηση δε θα μπορεί να σταματήσει.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Είμαστε πιο οργισμένοι και πιο αποφασισμένοι από ποτέ. Μπορεί ο Γαβρόγλου να ψήφισε τελικά το προσοντολόγιο των απολύσεων αλλά ξέρει τι τον περιμένει. Ο νόμος του θα μείνει στα χαρτιά. Θα συνεχίσουμε μέχρι να τον αναγκάσουμε να τα πάρει όλα πίσω, μέχρι να επιβάλουμε μαζικούς διορισμούς και όχι απολύσεις. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα φτάσουμε μπροστά στους νέους πίνακες των αναπληρωτών που θα ετοιμάσουν. Πρέπει να παρθούν πρωτοβουλίες σε κάθε σύλλογο πρωτοβάθμιας και σε κάθε ΕΛΜΕ. Με επιτροπές αγώνα μόνιμων και αναπληρωτών να συντονίσουμε και να οργανώσουμε τη συνέχεια μέσα από τα σωματεία μας, διεκδικώντας νέο γύρο απεργιακών κινητοποιήσεων που θα γίνει η ταφόπλακα του προσοντολογίου και της αξιολόγησης και ταυτόχρονα θα επιβάλει όλα τα αιτήματα του εκπαιδευτικού κινήματος με κέντρο τις μονιμοποιήσεις αναπληρωτών και τους μαζικούς διορισμούς.